« Με λένε Ιουστίνη. Για τους φίλους,
Τίνα, και, για τα παιδιά μου, Τίνκερμπελ.
Αυτό το τελευταίο, προέκυψε πριν χρόνια, όταν
με ρώτησαν παιδικά: ‘ Μαμά, πώς γεννιούνται τα σοκολατί παιδάκια;’ …
Τότε, τους απάντησα, πως μια τρυφερή γλυκύτατη
αγελαδίτσα, βούτηξε μια μέρα σε σοκολατένια θάλασσα, κι έτσι, κάθε φορά, που
έπαιρναν το γάλα της και το μοίραζαν στα παιδιά, αυτά έπαιρναν το χρώμα του,
που είχε γίνει ίδιο με εκείνης της θάλασσας. Όταν μεγάλωσαν τους είπα πως η
αγάπη μας γεννάει και μας θρέφει όλους το ίδιο, και, δε γνωρίζει χρώματα:
άσπρο, μαύρο, κίτρινο… Όλοι αγαπάμε το ίδιο: έξυπνοι, πανέξυπνοι, λιγότερο
έξυπνοι… Μάλιστα, τους είπα, πως, αυτοί οι τελευταίοι, έχουν προικιστεί από την
αγάπη με περισσότερη δύναμη στην καρδιά τους… Τα παιδιά μου κράτησαν το
παραμύθι με την αγελαδίτσα για να με
‘πειράζουν’, έμαθαν όμως πως η αγάπη γεμίζει τις καρδιές όλων των ανθρώπων για
να ξεπερνάνε τις δυσκολίες του ρατσισμού και του εκφοβισμού, μέσα από το
παιγνίδι, το όνειρο, το μοίρασμα της χαράς και το τραγούδι!».
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου