«Σ’ένα μεγάλο κήπο»

Ο μικρούλης άγγελος γελούσε και συνέχιζε τα χαρωπά του παιχνίδια σε’κείνον το μεγάλο όμορφο κήπο, τον κήπο που αγκαλιάζει τις ψυχές και θρέφει τα όνειρα.

Γελούσε κι έλεγε πόσο ευτυχισμένος είναι, αυτός που πάντα ήξερε πως την ευτυχία, την ορίζουν στιγμές. Τώρα η μουσική της ψυχής του έπαιζε σε νότες χαρούμενες , μα μέσα του μοιραζόταν τόση ευφορία, εκείνη θα γινόταν διαβατάρικο πουλάκι και θα χανόταν αιωνίως στον ορίζοντα.

Και ξάφνου, είδε το μικρό θλιμμένο παιδάκι.

Έκλαιγε. Ζητούσε χρήματα; Αγάπη; Ποιος ξέρει;

Πήγε κοντά. Το φίλησε.

Του χάρισε ένα μαντολίνο.

Το’βαλε μέσα στα μικρά χεράκια του παιδιού κι εκείνο , σαν από χρόνια να’ξερε να παίζει, ξεκίνησε τη μελωδία της ψυχής του αγγέλου.  Κι αυτός έφυγε ευχαριστημένος. Ο μεγάλος κήπος τον περίμενε.

Μαρία Σχίζα