Ο βράχος της αγάπης… (“That’s amore”)

Τη λέγαν Τζίνι. Βιργινία, δηλαδή. Οι περισσότεροι πίστευαν πως της είχε μείνει απο τα μικροσκοπικα τζιν που φορούσε, μιας και δεν έτρωγε πολύ. Δεν έτρωγε, αλλά στα γλυκά, ήταν μαστοράκι. Μαγισσάκι ένα πράγμα, εξ’ ου  και η συντόμευσις.

Λάτρευε να ανακατεύει ζάχαρες, σοκολάτες, αλεύρια και γάλα, με πιο γήινες γεύσεις όπως πικραμύγδαλο, πορτοκάλι, μανταρίνι και μέντα. Αγαπούσε πολύ το μικρό café, που είχε «στηθεί» με κόπο και πολύ μεράκι από εκείνη και το Τζέρεμι, τον επί χρόνια σύντροφό της. Το Τζέρεμι, τον αγαπούσε πιο πολύ κι απ’ τη μαγειρική, κι απ’ τη ζαχαροπλαστική, κι απ’ τη μουσική, πιο πάνω απ’ όλες τις τέχνες, πιο πάνω κι από την ίδια της τη ζωή.  Τ’ όνομά του είχε μια παράξενη ιστορία: Προερχόταν από το εγγλέζικο jelly που σημαίνει ζαχαρωτό κι από το ρε και το μι της ηρεμίας στη σειρά. Είχαν ονομάσει το στέκι αυτό “That’s amore”, γιατί πίστευαν πως η αγάπη, μπορεί να γιατρέψει τα πάντα και πως αυτή είναι ο μόνος τρόπος, για να ζήσεις περισσότερα και περισσότερο.

Στην Αθήνα του 2016, πίστευαν, πως πρέπει να χορηγηθεί σε όλους μας, το εμβόλιο της καλοσύνης, και συχνά, έλεγαν αστειευόμενοι, πως, κάποιους η αγάπη, πρέπει να τους βάζει σε εγρήγορση, όπως… το νέφτι, που θα σήκωνε ακόμα και την ασθενική Κλάρα του παραμυθιού, σε χορό στα βουνά και τα λαγκάδια, μαζί με τη μικρή βλαχούλα Χάιντι. Θα χόρευαν λοιπόν, οι δυο τους, παρέα με το βοσκόπουλο, όχι τον Τόλη, τον Peter. ( Άμα είχαμε καλό μουσικό παραγωγό, στο τσακίρ κέφι, θα έβαζε και Τόλη, τη Μαριάννα…). ΄

Ένα από τα μεσημέρια λοιπόν, που η Τζίνι κι ο Τζέρεμι, φαντάζονταν τα κορίτσια να τρέχουν σε ρυθμούς που θα ζήλευε και το λαγουδάκι από τη διαφήμιση μπαταρίας, που ήθελε να τη γλιτώσει και να μη γίνει λαδορίγανη ή στιφάδο, το μαγαζάκι τους, πήρε μια διαφορετική ζωής πνοή.

Γέμισε παιδιά.

Κι αν κι ο Σεπτέμβρης είχε μπει για τα καλά, αφού τα φετινά πρωτοβρόχια διέθεταν υψηλού βαθμού… εμπειρία, εκείνοι για μια στιγμή νόμισαν, πως είναι και πάλι Αύγουστος, και, τα πιτσιρίκια, κάνουν τσουλήθρα στα γένια του, παίζοντας με άστρα και γιασεμια.

Κι είπαν από μέσα τους πως η ζωή είναι όντως, όντως, πολύ-πολύ ωραία και ψιθύρισαν σιγανα:

«Αύγουστε μήνα και Θεέ
σε σένανε ορκιζόμαστε
πάλι του χρόνου να μας βρεις
στο βράχο να φιλιόμαστε.»…

Το δικό τους βράχο…

Το “That’s amore”…

Το βράχο της αγάπης.

Μαρία Σχίζα