Σχολεία, φροντιστήρια, γυμναστήρια… Τι μένει στο τέλος;
Μένουν τα πίσω-πίσω θρανία και τα αστεία τους!!!!!
Κάτι τετραγωνικές ρίζες και η ρίζα του δέντρου που έθρεψε πειράγματα, ζωντάνια και
κάτι παιδιά που πάντα είχαν μάτια όλο δύναμη τόσο για σκανταλιές, όσο και για
πράξεις σημασίας…
Και κάτι βαράκια που μοιραστήκαμε, και θα
συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε, έτσι… Γιατί η ζωή αξίζει για τις «ασκήσεις
εμπιστοσύνης» της…!!!
Μαρία
Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου