Από παιδί
μιλούσε με τ ‘ αστέρια.
Δεν ήταν
πως δεν αγαπούσε τους ανθρώπους, όχι, δεν ήταν γι’ αυτό.
Ίσα-ίσα,
πίστευε πως είμαστε φτιαγμένοι απ’ το υλικό των αστεριών, κι είναι αυτό που μας
κάνει μοναδικούς.
Έλεγε
πάντα ότι η αύρα των ανθρώπων είν’ αυτή που μένει και πως το παρελθόν του
καθενός μας καθορίζει τις μελλοντικές του πράξεις.
Δεν ξέρω
αν είχε δίκιο ή όχι!
Ξέρω μόνο
ότι αυτό που του χάριζε ψυχική γαλήνη, ήταν μια έναστρη νύχτα, που, τυλίγοντάς
τον με τα μαγικά της πέπλα, τον ξαναγεννούσε απ’ την αρχή. Τον ξανάκανε παιδί
και τον άφηνε να μεθάει από το χτύπο της καρδιάς του, το χτύπο που ακολουθούσε,
χρόνια τώρα, από παιδάκι, πιστά.
Αυτός τον
οδηγούσε στο μυστικό μονοπάτι ενός ουρανού, που είχε το χρώμα της ελευθερίας!
Κι αυτό,
αρκούσε! Κι αρκεί ακόμα…
Ευτυχώς!
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου