«Ο βιολετί ουρανός»

 Λένε πως όταν δεν έχεις φίλους, είσαι μ’ ένα χέρι.

Διαφωνώ. Πιστεύω, ότι κάποιος που δεν έχει φίλους, είναι σα να μην έχει καθόλου χέρια. Σα να του λείπουν βασικά μέλη για να δώσει αγκαλιά, να βοηθήσει κάποιον να σηκωθεί. Μερικές φορές, όταν σκέφτομαι τα χαμόγελα των φίλων μου ηρεμώ και θυμάμαι μια ιστορία τόσο ανθρώπινη και τόσο δυνατή, όσο η ίδια η αγάπη.

  Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, στη χώρα που διασχίζει ο Γάγγης ποταμός ζούσαν ειρηνικά άνθρωποι, που μια κόκκινη βούλα στο μέτωπό τους, υποδήλωνε και το κόκκινο τριαντάφυλλο στην καρδιά τους, που πίστευαν πως θρέφεται από το χρόνο που αφιερώνει ο Θεός σ’ εκείνο, για να το μεγαλώνει, ποτίζοντάς το, με τα ζεστά, κοραλλένια του δάκρυα.

 Αυτό τους γέμιζε με μια ευγένεια οικεία, που την έβλεπες να καθρεφτίζεται στο χαμόγελό τους.

Εκεί, απλωνόταν ένας κόσμος που έμοιαζε παραδεισένιος στα μάτια της Ladli και του Jagachandra, που ήταν δυο παιδιά ευλογημένα από την αγάπη του Θεού και των γονιών τους. Αδελφικοί φίλοι από παιδιά, κι οι φιγούρες τους, καθώς και το ντύσιμο που επέλεγαν, θαρρείς κι ήταν βγαλμένα, κατευθείαν απ’ το κεφάλι, ή καλύτερα την καρδούλα του καλύτερου Ινδού παραμυθά.

 Τα παιδιά αυτά λοιπόν, αγαπούσαν πολύ τα παραμύθια που σε κάνουν να μαθαίνεις.

  Άλλωστε, και τα δικά τους ονόματα, βγαλμένα από παραμύθια ήταν… Ladli, σήμαινε «αγαπημένη», και  είχε πάρει το όνομά της, από το παραμύθι που αφορούσε ένα ρομαντικό νεαρό βασιλιά, που είχε ονομάσει έτσι την πιο μικρή από τις κόρες του.

Τ’ όνομα του αγοριού πάλι, σήμαινε «φεγγάρι του Σύμπαντος». Προερχόταν από μια παλιά ινδική παράδοση, που μιλούσε για ένα αγόρι, που κάθε φορά που κοιτούσε το φεγγάρι, τα μάτια του άλλαζαν χρώμα και τα μαγουλάκια του κοκκίνιζαν.

Τον είχαν ονομάσει έτσι, γιατί είχε γεννηθεί με απροσδιόριστο χρώμα ματιών και τα πιο ροδαλά μάγουλα στον κόσμο. Τα μικρά παιδιά λάτρευαν να τρέχουν μαζί, να κολυμπούν στο ποτάμι, και να πίνουν τσάι με καρύδα και κανέλα.

Μα η πιο αγαπημένη τους ασχολία, ήταν να διαβάζουν παίζοντας, και να ζωγραφίζουν τις μέρες τους κάτω από το βιολετί ουρανό, αφήνοντας τα σχέδια και τα χνάρια τους σ’ ένα κοινό τους ημερολόγιο φιλίας, που μιλούσε για παράξενα πουλιά κι αστέρια, κι ένα μέλλον πιο φωτεινό, κι όλο δικό τους.

Η ιστορία αυτή με κάνει να βλέπω τη ζωή με χρώματα που θα έβαζε ένα παιδί στο δικό του ημερολόγιο φιλίας, και, είναι αφιερωμένη σε όλους εκείνους, που κάποτε υπήρξαν παιδιά και δεν το έχουν ξεχάσει ακόμη…

Μαρία Σχίζα