Στο σπίτι
μας εκτός από τις γνωστές ώρες κοινής ησυχίας, υπάρχει και μια τρίτη, λίγο
μεγαλύτερης διάρκειας περίοδος, που πρέπει να κάνουμε πρόβες λες και πρόκειται
να παίξουμε με τον Τσάρλι Τσάπλιν: όταν ο μπαμπάς διάβαζε Τσιφόρο.
Κι εδώ
που τα λέμε, έχεις να μάθεις πολλά.
Πρώτα απ’
όλα, ότι ο μπαμπάς, παθαίνει συχνά φαρυγγίτιδα.
(… διαβάζει
και δυνατά!).
Ακόμα, ότι
όσοι αφήνουν μούσι, λέει ο Τσιφόρος, ή διανοούμενοι είναι, ή, της καρπαζιάς.
Εγώ δε
συμφωνώ με αυτό, γιατί εντάξει, και αναλογικά να το πάρουμε, ποιος ο λόγος να κάνει
ένα κορίτσι αποτρίχωση, αν ο άλλος δεν είναι το πριν από τη διαφήμιση ξυριστικής;
Κι επειδή,
για να σοβαρευτούμε λίγο, ο άνθρωπος δεν κρίνεται απ’ τα γένια κι απ’ τα χτένια,
αλλά απ’ αυτά που λέει, και, κυρίως απ’ αυτά που εννοεί, ο Τσιφόρος είπε και κάτι
άλλο: πως άμα φάμε γίγαντες γιαχνί, η ίδια μάχη θα γίνει στο στομάχι…
Κι έτσι,
θες-δε θες, καταλήγεις στο συμπέρασμα, ότι ο ρατσισμός τελικά, δε μπορεί να
καταφέρει και πολλά, γιατί η
συναισθηματική νοημοσύνη, είναι κάτι που τον αποδιοργανώνει τελείως. Τον μπερδεύει,
τον εκμηδενίζει.
Κι αν ποτέ
σου νιώσεις «διαφορετικός» να ξέρεις, πως, όπως λένε, κάθε άνθρωπος που συναντάς,
κάτι φοβάται, κάτι αγαπά και, κάτι έχει χάσει.
Και πως αυτό
που αξίζει στον καθένα μας, είναι ο τρόπος που αντιδρά σ’ αυτές τις στιγμές για
να μπορέσει να τις διαχειριστεί. Είναι οι μικρές ιερές λεπτομέρειες, από τις οποίες
είναι φτιαγμένος.
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου