Το καρουζέλ

« Γεια! Τι κάνετε;

Είμαι η Ματίνα. Οι γονείς μου μου έχουν πει πως γεννήθηκα με αυτ…αυτι… (αψού) αυτισμό. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω τι είναι, αλλά φαντάζομαι ότι είναι κάποιο αξίωμα, γιατί ο λογοθεραπευτής είπε( μπορεί να το’ πε και ψέματα, για να με πάρει αγκαλιά) ότι είμαι πολύ καλή στη συναρμολό…, α, ναι, συναρμολόγηση…

Η αλήθεια είναι, πως βαριέμαι όλα αυτά τα πάρτυ με γιατρούς, που με πάνε οι γονείς μου, αλλά μου αρέσει να παίζω με το παζλ και το αριθμητήριο. Καταλαβαίνω στο λεπτό τις πράξεις με τους αριθμούς, οι λέξεις είναι που με δυσκολεύουν.

Οι άλλοι με προσέχουν πολύ, και, μερικές φορές… με… ενοχλούν όταν θέλω να μείνω μόνη με τη μουσική που μ’ αρέσει. Ξέρω πολλούς στίχους απ’έξω κι όταν πρέπει να αποστηθίσω κάτι, μ’ αρέσει να το τραγουδάω… Όταν φοβάμαι, συνήθως επαναλαμβάνω λέξεις και κινήσεις. Οι γονείς μου ξαφνιάζονται μ’ αυτό. Ο μόνος που με καταλαβαίνει είναι ο αδερφός μου ο Σπύρος, τέσσερα χρόνια μεγαλύτερός μου, φέτος αρχίζει γυμνάσιο, κι επειδή, δε θα’ μαστε όλες τις ώρες μαζί, όπως προσπαθούσε να κάνει μέχρι τώρα, μου χάρισε ένα κάρουζελ, που λάτρεψα. Και μού’ πε, πως όταν λείπει, δε θα ήθελε να κάνω φασαρία, αλλά να παίζω με αυτό. Του έδωσα το λόγο μου ότι θα το κάνω. Θα σας πω ένα ακόμα μυστικό, αλλά μην ταραχτείτε: ‘Να αγαπάτε! Είναι σοβαρό.’»...

Μαρία Σχίζα