Τα Δώρα… ( Share the fun, take a deep breath and run…)

Σε μια δύσκολη εποχή σαν τη σημερινή, που όλοι κοιτάνε τα « στραβά» του διπλανού για να φύγει από το «στρωμένο» τους δρόμο, υπάρχουν ακόμα συναισθήματα όπως η ισχυρή θέληση, η δυνατότητα να λειτουργείς με την καρδιά και όχι με την ψυχρότητα που ζητά από τον άνθρωπο να γίνει « άλλη μια στατιστική», αλλά του δίνει ώθηση να ερωτεύεται τη γνώση, τη μάθηση, την προσπάθεια και την αρμονία της ζωής. Μοιάζει με παράσταση η κάθε μας μέρα, που ζητά από εμάς σε ρόλο ηθοποιού να στεκόμαστε και να συμπαραστεκόμαστε, διατηρώντας πάντα στο ακέραιο, το νευρικό μας σύστημα.

Μοιάζει όλο το σκηνικό, να υπάρχει, να ζωντανεύει με πνοές, να κλαίει, να γελάει, να τραγουδά και να σωπαίνει. Για σένα… που τολμάς να ονειρεύεσαι, τα μάτια σου ορθάνοιχτα κρατώντας…

Ξέρεις πως ο πόλεμος στοχεύει πάντα στο να φέρνει οδύνη… Αν σπάσουμε τα όπλα, για να φτιάξουμε παιχνίδια και ειρήνη… Αν έχουμε πηγή ζωής αυτά που γλυκαίνουν τις πληγές μας, όπως ένας γιατρός που επιβραβεύει τα παιδάκια που σταμάτησαν να κλαίνε, χαρίζοντάς τους αυτοκόλλητα, ή καραμέλες. Όπως τα σώματα που χορεύουν Άγιο χορό, για να φέρουν στον κόσμο το δικό τους Χριστούλη, και τέλος, όπως η αγάπη, που είναι η μόνη, που μπορεί να μας εξαγνίσει, να μας φωτίσει από το πρόσωπο ως την ψυχή, να καθρεφτίζεται σα μυστικό μονοπάτι στα μάτια όσων αγαπάμε και μας αγαπούν. Έτσι. Με την έννοια της εμπιστοσύνης και της όμορφης αύρας που αφήνει στην ψυχή μας η ευγνωμοσύνη και μια καλή φιλική συμβουλή.

Για να μη χάσουμε, να μη χάνουμε ούτε βήμα από τη διαδρομή στο πλευρό τους. Για την αγάπη, που ακόμα και στην πιο απλή, στην πιο αγνή, στην πιο αθώα, την πιο αγγελική μορφή της, ακυρώνει το θάνατο. Τον όποιο θάνατο. Και μας δίνει χίλιους λόγους να ζούμε με το ανθρώπινο κομμάτι που θρέφεται από το νόημα που δίνουν στη ζωή μας τα δώρα της ανιδιοτελούς προσφοράς, της καλοσύνης, της ιερής καθαρότητας των ματιών και των βρεφικών ονείρων που κάνεις ακόμα και τώρα στου ύπνου σου τις ροζ- μωβ γραμμές, καθώς ξαναγίνεσαι Αλίκη. Αλίκη από μια χώρα, που την ώρα που γεννιόσουνα, τη λέγανε Άσμα Ασμάτων. Αλίκη τρεχάτη, με οδηγό την καρδιά της, που επιταχύνει το βήμα, λέει «ναι» στο μαγικό ταξίδι. Γιατί το ξέρει, πως πάντα υπάρχουν σε τούτη την πατρίδα, συνοδοιπόροι. Δηλαδή, όλα εκείνα τα όμορφα μωράκια, που όταν γεννηθούν, θα κουβαλούν στην ψυχή τους, όνειρα μεγάλα, γεμάτα αστεράκια και τη δύναμη της ειρήνης.

Μαρία Σχίζα