Κάθε φορά που βρέχει σκέφτεται πως ο
Θεός μπορεί να συνομιλεί με το Νίτσε, την ώρα που ο δεύτερος χορεύει
ζεϊμπέκικο. Όταν σταματά να γελά μ’ αυτή της την αστεία σκέψη, θυμάται τα λόγια
ενός ξεναγού, όταν φοιτήτρια ακόμα, η Φοίβη επισκέφθηκε την Αγιά Σοφιά,
θέλοντας να δώσει όρκους αιώνιας αγάπης με τον αγαπημένο της Χριστόφορο, με τον
οποίο ζουν μαζί μέχρι σήμερα κι έχουν δυο σγουρομάλλικα παιδάκια. Ο ξεναγός
λοιπόν είχε πει πως «Ο ναός είναι κτισμένος σε αρχιτεκτονικό ρυθμό
βασιλικής με τρούλο. Ο κυρίως χώρος του κτίσματος έχει σχήμα περίπου κύβου. Ο
τρούλος δίνει την εντύπωση ότι αιωρείται εξαιτίας των παραθύρων που βρίσκονται
γύρω στη βάση του. Όπως αναφέρει
ο σύγχρονος ιστορικός
Προκόπιος : "...δίνει την εντύπωση ότι είναι ένα κομμάτι
ουρανού που
κρέμεται στη γη...".»
Όταν θυμάται
αυτά τα λόγια και αφήνεται στην αγκαλιά του Χριστόφορου, καταλαβαίνει πως η πίστη
είναι εσωτερικό ζήτημα του καθενός μας κι έχει να κάνει με την ιερότητα και τη
γαλήνη που νιώθει κάποιος αντικρίζοντας ένα αγαπημένο βλέμμα και ακολουθώντας τη
διαδρομή που μέσα απ’ αυτό χαράζει στον κόσμο. Κάθε φορά που βλέπει κάποιον να
κλαίει νιώθει πως τα μάτια του, θέλουν να ισορροπήσουν την ψυχή του, ψιθυρίζοντας
δειλά τη γλώσσα της βροχής. Τη γλώσσα, που μας αφήνει κι ο Θεός να καταλαβαίνουμε
αφήνοντας τα κοραλλένια δάκρυά του, σταγόνες αγάπης, για έναν κόσμο, που όταν
ξημερώσει, ίσως να είναι ελαφρώς καλύτερος! Και, τότε, γίνεται κι η ίδια και πάλι
παιδί, και βγαίνει στη βροχή για να χορέψει όπως παλιά tango με τις χνουδωτές, χουχουλιάρικες πιτζάμες
της, που αλλάζουν χίλια χρώματα, κάτω από τις φωτεινές σταλίτσες.
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου