Ταξιδεύω θα πει ονειρεύομαι…

Λένε πως το ταξίδι, όπως και η αγάπη, είναι τρόπος να δίνεις «σάρκα και οστά» στη φαντασία και υπόσταση στο όνειρο. Σου δίνει την ελευθερία να δώσεις στα χιλιόμετρα και την απόσταση την ουσία από τους χτύπους της καρδιάς σου. Δεν είναι ίσως καθόλου τυχαίο, το ότι η λέξη ουσία κρύβει μέσα της τη λέξη οῦς  που σημαίνει αυτί. Στην ουσία είναι ο δρόμος που «στήνει αυτί» στα όνειρα και τα μυστικά σου και σε ωθεί να προχωράς, και ν’ ανακαλύπτεις κόσμους, πηγαίνοντας εκεί που η καρδιά χτυπάει μόνη της.

Γιατί, μόνο όποιος ταξιδεύει και γνωρίζει ανθρώπους μπορεί να καταλάβει τις χώρες τους, κι αν θες, να τις δημιουργήσει από την αρχή, χωρώντας την αγάπη και συγχωρώντας τα λάθη και τα πάθη τους. Το ταξίδι μας βοηθά όχι να ξεφύγουμε από τη ζωή που ζούμε, αλλά να απολαύσουμε στο έπακρο τις μικρές, ή τις πιο μεγάλες, χαρές της.

Μαρία Σχίζα

Το καρουζέλ

« Γεια! Τι κάνετε;

Είμαι η Ματίνα. Οι γονείς μου μου έχουν πει πως γεννήθηκα με αυτ…αυτι… (αψού) αυτισμό. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω τι είναι, αλλά φαντάζομαι ότι είναι κάποιο αξίωμα, γιατί ο λογοθεραπευτής είπε( μπορεί να το’ πε και ψέματα, για να με πάρει αγκαλιά) ότι είμαι πολύ καλή στη συναρμολό…, α, ναι, συναρμολόγηση…

Η αλήθεια είναι, πως βαριέμαι όλα αυτά τα πάρτυ με γιατρούς, που με πάνε οι γονείς μου, αλλά μου αρέσει να παίζω με το παζλ και το αριθμητήριο. Καταλαβαίνω στο λεπτό τις πράξεις με τους αριθμούς, οι λέξεις είναι που με δυσκολεύουν.

Οι άλλοι με προσέχουν πολύ, και, μερικές φορές… με… ενοχλούν όταν θέλω να μείνω μόνη με τη μουσική που μ’ αρέσει. Ξέρω πολλούς στίχους απ’έξω κι όταν πρέπει να αποστηθίσω κάτι, μ’ αρέσει να το τραγουδάω… Όταν φοβάμαι, συνήθως επαναλαμβάνω λέξεις και κινήσεις. Οι γονείς μου ξαφνιάζονται μ’ αυτό. Ο μόνος που με καταλαβαίνει είναι ο αδερφός μου ο Σπύρος, τέσσερα χρόνια μεγαλύτερός μου, φέτος αρχίζει γυμνάσιο, κι επειδή, δε θα’ μαστε όλες τις ώρες μαζί, όπως προσπαθούσε να κάνει μέχρι τώρα, μου χάρισε ένα κάρουζελ, που λάτρεψα. Και μού’ πε, πως όταν λείπει, δε θα ήθελε να κάνω φασαρία, αλλά να παίζω με αυτό. Του έδωσα το λόγο μου ότι θα το κάνω. Θα σας πω ένα ακόμα μυστικό, αλλά μην ταραχτείτε: ‘Να αγαπάτε! Είναι σοβαρό.’»...

Μαρία Σχίζα

Η Κυριακή των γενεθλίων…

Η Τερέζα « έκλεινε» τα επτά της χρόνια εκείνη την ηλιόλουστη Κυριακή. Παρόλο που ήταν φθινόπωρο ο ήλιος έλαμπε και όλα ήταν έτοιμα για το πάρτυ στον κήπο. Το κουδούνι χτύπησε, κι εκείνη έτρεξε να ανοίξει, πιο όμορφη και πιο γλυκούλα από ποτέ. Ο ενθουσιασμός έλαμπε στα μάτια της. Στο άνοιγμα της πόρτας, φάνηκε το γελαστό πρόσωπο του ξαδερφού της Μάρκου, που είχε να δει απ’ τα περασμένα Χριστούγεννα, που τα είχαν περάσει όλοι μαζί στο Μιλάνο, στη βάφτιση της κόρης του, της μικρής Λουίζας. Όλοι πίστευαν πως δε θα έρθει, όμως η Τερέζα, βαθιά μέσα της τον περίμενε. Ήξερε ότι δε θα την ξεχνούσε. Και τώρα, ήταν εδώ, κοντά της, και αύριο θα πήγαιναν στο Ζάππειο, να χαρεί η Λουίζα παίζοντας εκεί. Τώρα, το μωράκι κοιμόταν στην αγκαλιά της Ραφαέλλας, της γυναίκας του Μάρκου. Η Τερέζα τους καλωσόρισε στο ροζ της δωμάτιο,  και ο Μάρκος, που την κρατούσε απ’ το χέρι, λέγοντάς της πόσο ψήλωσε, της έδωσε ένα πολύχρωμο, στρογγυλό κουτί. Το άνοιξε η μικρή με λαχτάρα και μέσα είχε κόκκινα πατίνια, γιατί η μικρή αγαπούσε το χιόνι και το δώρο την ξετρέλανε. Πίστευε πως  φορώντας τα, θα χόρευε ως την άκρη του κόσμου και χαιρόταν που το ίδιο καταλάβαιναν ο Μάρκος και η Ραφαέλλα για εκείνη. Την άλλη μέρα το πρωί, η μητέρα της, η κυρία Σύλβια, βρήκε τα πατίνια δίπλα στο μαξιλάρι της κόρης της, «ετοιμοπόλεμα» για την πρώτη τους βόλτα, και, χαμογέλασε γλυκά. Μακάρι όλη η ζωή της κόρης της, να μοιάζει μ’ ένα ζεστό χορό και μια αγκαλιά, που θα την κάνει να ισορροπεί στο χιόνι και να το αψηφά.

 

Μαρία Σχίζα

Let’s twist again...!!!

 Ο Ηλίας θυμάται τις σπουδές του.

Γυρίζοντας στη Στοκχόλμη, στη μητέρα του, είχε ανοίξει ιατρείο για παιδιά, κοντά στο Σόντερμαλμ. Εκείνο το πρωί του ήρθε στο μυαλό το αστείο της πιο μεταδοτικής δασκάλας του, που θέλοντας να τους πει να είναι υπομονετικοί, έφερε ως παράδειγμα ότι θα μπορούσαν να κάνουν πρακτική για τις ενέσεις στο annoying orange. Τότε, όλοι είχαν γελάσει.

Στη σκέψη, ο Ηλίας χαμογέλασε. Και μετά, κάτι άστραψε, σα φλασάκι μέσα του. Είχε αφήσει στην αίθουσα αναμονής, ένα κορίτσι να παίζει με ένα κουκλόσπιτο.

Ήταν έφηβη κι είχε πάει μόνη της ως εκεί.

Της είχαν πει οι γονείς της, πως δε μπορούσαν να τη συνοδεύσουν.

Ο Ηλίας την πλησίασε διακριτικά.

-Χμ, ωραίο το έφτιαξες!

Τι μπορώ να κάνω για σένα;

Η ερώτηση ήταν για να κερδίσει χρόνο και να δει πόσο ψύχραιμη ήταν η μικρή.

- Θέλω να πάω κατασκήνωση. Και…, η μικρή τώρα άρχισε να «μαζεύεται», μας ζήτησαν ένα πιστοποιητικό…

Μάλλον εσείς το έχετε…

-         Για να δούμε…

Πώς σε λένε;

-Ελίζα.

- Για να δούμε…

Η Ελίζα κρατούσε την ανάσα της και ο Ηλίας της είπε να σκεφτεί ένα τραγούδι που της αρέσει, όσο το εμβόλιό της ζεσταινόταν.

Είπε μόνο το πρώτο σκέλος της παραπάνω πρότασης, γιατί αν έλεγε και το δεύτερο, η Ελίζα δε θα ηρεμούσε καθόλου.

Η μικρή σ’ ένα τέταρτο, είχε νιώσει τη βελόνα στο δεξί τεταρτημόριο και ο Ηλίας που έκανε τη διαδικασία ολόκληρο Musical, για να μην την πονέσει, είχε αγχωθεί περισσότερο, λες κι ήταν η πρώτη φορά που χορηγούσε κάτι με ένεση.

Η Ελίζα το κατάλαβε, κι αφού ντύθηκε του είπε:

“Happiness is like dancing twist after shots!!!”

Γέλασαν δυνατά. Η υπόθεση σήκωνε ζεστή σοκολάτα.

Μαρία Σχίζα

Είμαστε όλοι μαχητές…

Στο σπίτι μας εκτός από τις γνωστές ώρες κοινής ησυχίας, υπάρχει και μια τρίτη, λίγο μεγαλύτερης διάρκειας περίοδος, που πρέπει να κάνουμε πρόβες λες και πρόκειται να παίξουμε με τον Τσάρλι Τσάπλιν: όταν ο μπαμπάς διάβαζε Τσιφόρο.

Κι εδώ που τα λέμε, έχεις να μάθεις πολλά.

Πρώτα απ’ όλα, ότι ο μπαμπάς, παθαίνει συχνά φαρυγγίτιδα.

(… διαβάζει και δυνατά!).

Ακόμα, ότι όσοι αφήνουν μούσι, λέει ο Τσιφόρος, ή διανοούμενοι είναι, ή, της καρπαζιάς.

Εγώ δε συμφωνώ με αυτό, γιατί εντάξει, και αναλογικά να το πάρουμε, ποιος ο λόγος να κάνει ένα κορίτσι αποτρίχωση, αν ο άλλος δεν είναι το πριν από τη διαφήμιση ξυριστικής;

Κι επειδή, για να σοβαρευτούμε λίγο, ο άνθρωπος δεν κρίνεται απ’ τα γένια κι απ’ τα χτένια, αλλά απ’ αυτά που λέει, και, κυρίως απ’ αυτά που εννοεί, ο Τσιφόρος είπε και κάτι άλλο: πως άμα φάμε γίγαντες γιαχνί, η ίδια μάχη θα γίνει στο στομάχι…

Κι έτσι, θες-δε θες, καταλήγεις στο συμπέρασμα, ότι ο ρατσισμός τελικά, δε μπορεί να καταφέρει και πολλά, γιατί  η συναισθηματική νοημοσύνη, είναι κάτι που τον αποδιοργανώνει τελείως. Τον μπερδεύει, τον εκμηδενίζει.

Κι αν ποτέ σου νιώσεις «διαφορετικός» να ξέρεις, πως, όπως λένε, κάθε άνθρωπος που συναντάς, κάτι φοβάται, κάτι αγαπά και, κάτι έχει χάσει.

Και πως αυτό που αξίζει στον καθένα μας, είναι ο τρόπος που αντιδρά σ’ αυτές τις στιγμές για να μπορέσει να τις διαχειριστεί. Είναι οι μικρές ιερές λεπτομέρειες, από τις οποίες είναι φτιαγμένος.

Μαρία Σχίζα

Extra χαμόγελο…!!!!!!!

Η Λουκία έλειπε από την τάξη μέρες, μ’ ένα βαρύ κρύωμα κι όταν γύρισε έβαλε τα παιδιά να ασχοληθούν με το φυτολόγιο.

Δεν ήταν πολύ καιρό στο σχολείο, αλλά είχε αναπτύξει με τα παιδιά μια χαρούμενη επαφή. Της άρεσε πολύ να βοηθάει παιδιά, και ιδίως παιδιά που έχουν το χάρισμα να σε μαθαίνουν ν’ αγαπάς.

Δεν ξεχώρισε ποτέ τους μαθητές της, όμως χάρηκε ιδιαίτερα, όταν η Ρεβέκκα, ένα κοριτσάκι από τις μικρότερες τάξεις του σχολείου, που είχε γεννηθεί μ’ ένα extra χρωμόσωμα κι ένα ακόμα πιο extra χαμόγελο, της χάρισε ένα λουλούδι που δεν είχε ζητήσει στο φυτολόγιο. Της είπε πως αυτό θα τη βοηθούσε να έχει καλή τύχη με τη ζωή της, γιατί όποιος το έχει, μαθαίνει να έχει χαρά, όπως τους έμαθε κι αυτή. Της είπε πως της το έδωσε η μαμά της όταν αρρώστησε εκείνη με κρύωμα και της είπε να αναπνεύσει το άρωμα για να της περάσει.

Κι έτσι κι αυτή το χάρισε στην αγαπημένη της δασκάλα, για να μην κρυώνει.

 Η Λουκία ήταν πια σίγουρη πως αυτό το επιπλέον χρωμόσωμα, έδινε στην καρδιά της μικρούλας φως από τα χρώματα του ουράνιου τόξου και συγκινημένη τη φίλησε στο ροζ της μάγουλο.  

Μαρία Σχίζα

Ένα γελάκι στο μετρό…

Το φιλί της φύσης είναι αυτό που χαρίζει στον άνθρωπο κάθε μέρα καινούργιες αναπνοές.

Είναι αυτό που σε κάνει να έρχεσαι κοντά με το πιο εσωτερικό σου κομμάτι, αυτό που σου δίνει το δικαίωμα να νιώθεις ότι είσαι και πάλι παιδί και αναζωογονεί κάθε σου κύτταρο.

Είναι όλα όσα ξεκινάνε με μια ματιά και καταλήγουν στην καρδιά, στο καλοκαίρι και στην αγάπη πίσω από τις λέξεις. Είναι το καθημερινό χαμόγελο στο μετρό, καθώς πας στη δουλειά σου. Γιατί, κανείς δεν είναι τόσο πλούσιος, που να μην έχει ανάγκη ένα χαμόγελο, και, κανείς δεν είναι τόσο φτωχός, που να μη μπορεί να το δώσει.

Μαρία Σχίζα

Η κόκκινη βαλίτσα…

 
 Έμοιαζε με την «Αμελί», του γαλλικού κινηματογράφου. Κοίταξε μια το ρολόι της, και μια μπροστά της. Της άρεσε να χαζεύει καθώς περίμενε κι είχε δίπλα της την κόκκινη βαλίτσα, έτοιμη για επιβίβαση. Είχε πάει στην πρώτη της συνέντευξη για δουλειά, μετά από καιρό σήμερα, και, παρόλο που δεν πήγε κι άσχημα, γέλασε στη σκέψη. Θυμήθηκε την ερώτηση της υπεύθυνης, που ήταν αυτό που την έκανε να γελάσει δυνατά, ίσως και για πρώτη φορά, μετά το τροχαίο ατύχημά της, μα κρατήθηκε.

Η ερώτηση ήταν η εξής:

«Γιατί θέλετε να δουλέψετε;»

Της ήρθε να απαντήσει:

« Βασικά, είμαι πριγκήπισσα, αλλά μου τέλειωσαν τα χόμπι».

Αλλά πάλι κρατήθηκε.

Δούλευε χρόνια στο ρεπορτάζ, μα τώρα,έπρεπε να προσαρμόσει τις γνώσεις και το δυναμικό της, βάσει των κάπως «άβολων»… «τεχνικών»  προβλημάτων, που δημιουργήθηκαν, αφού η μετακίνηση ήταν ελαφρώς πιο δύσκολη, για να λέμε την αλήθεια, όχι μόνο ελαφρώς, αφού η καθιστική  ζωή στο αμαξίδιο της είχε προσθέσει κιλά και αρκετές κακώσεις, οι οποίες άφησαν ευτυχώς μόνο σωματική  δυσκαμψία, αφού εσωτερικά, παρέμεινε το ίδιο ανοιχτόμυαλη και καλόκαρδη. Έτσι λοιπόν, σήμερα το πρωί, η Μάρθα, πήγε στα γραφεία του  Free Touch, που ζητούσε αρθρογράφους. Δεν ήταν το στοιχείο της, γιατί είχε μάθει σε γρήγορους ρυθμούς και αδρεναλίνη στα ύψη, αλλά χάρηκε που τελικά την προσέλαβαν, γιατί, πέρα από τις οικονομικές ανάγκες, είχε αρχίσει να «βαριέται τη ζωή της», κρεβάτι-αμαξίδιο-τηλεόραση και μνήμες από «περασμένα μεγαλεία» που συχνά έφερναν δάκρυα.

Στο δρόμο της επιστροφής, σκέφτηκε πως είναι καιρός να ανοίξει και πάλι τον υπολογιστή της.

Θυμήθηκε την ιστορία που την ενέπνευσε να ασχοληθεί μ’ αυτό το χώρο για να βρίσκει καθετί παράξενο αυτού του κόσμου. Την έφερε στο μυαλό της ακριβώς όπως της την είχε πει η γιαγιά της, που θα ήταν πολύ περήφανη τώρα , αν την έβλεπε έτσι χαρούμενη που θα γυρνούσε πάλι στη δουλειά.

Μακάρι να βλέπει από κάπου ψηλά και να της στέλνει την ευχή της. Όπως τότε, που , πριν τη βάλει να κοιμηθεί στο σπίτι της, όπως ήταν η Κυριακάτική τους παράδοση, μετά το παιχνίδι στον κήπο, τη φίλησε γλυκά στο μέτωπο. Της είπε λοιπόν: « Κόρη μου, μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό κοριτσάκι, που το λέγανε Ηλεκτράκι.

Είχε έναν υπολογιστή, βασικά, μια μικρή γραφούλα, που, όταν αυτή κοιμόταν ,της έτρωγε τις σοκολάτες, τα γαριδάκια και τα  πατατάκια της.

Όταν η μικρούλα το κατάλαβε, αρχικά την παραξένεψε, αλλά  αργότερα, την τάιζε κι από μόνη της, με αυτή την… παράξενη... «βενζίνη», που δεν ήταν πετρέλαιο, αλλά ζουμάκι από καραμέλες…  Γι’ αυτό, αν δεις καμιά φορά στο πάρκο, ένα κορίτσι να φροντίζει μια γραφούλα με κοτσιδάκια και κουμπιά και να μοιράζονται σοκολάτα, μη φοβηθείς, μην παραξενευτείς.  Είναι το Ηλεκτράκι κι η πιστή της φίλη.

Καληνύχτα μωρό μου.»…

Κάπως έτσι, αποφάσισε η Μάρθα να γίνει δημοσιογράφος.

Το βράδυ θα έλεγε την ιστορία στο Θοδωρή , που ήταν κοντά της όλα αυτά τα χρόνια και  είχε αναλάβει όλη τη νομική της κάλυψη, γιατί την αγαπούσε  πολύ, και θα γελούσαν μαζί.

Μαζί, όπως τα είχαν καταφέρει κόντρα στα δύσκολα, όλα αυτά τα χρόνια…

Με μια κόκκινη βαλίτσα που κουβαλούσαν οι δυο τους κι ήταν γεμάτη με την κοινή τους δυνατή και σπάνιας πίστης αγάπη…

Μαρία Σχίζα

Το ξύπνημα

Πότε ξυπνάς Dorothy Gale, πότε Wonder Woman… Κι όμως πάντα το γλυκό σου Basset-Hound, σύμβολο πίστης κι ανθρωπιάς, συντροφεύει το πρωινό χουζούρι.

Από τα παιδικά σου χρόνια, ήταν πάντα και στα πάντα εκεί.

Μεγάλωσε όπως μεγαλώνεις. Εσύ παιδίατρο, ο Φάντυ, κτηνίατρο.

Και μετά τα εκάστοτε αναγκαία «τσιμπηματάκια» ο καθείς στον αντίστοιχο Doctor, κάνατε μια κοινή σφιχτή αγκαλίτσα, πιο σφιχτή από το σφίξιμο ματιών, που κάνουμε όταν πονάμε.

Ο Φάντυ, είναι πολύτιμος στη ζωή σου, γιατί είναι δώρο του παππού σου, που πίστευε πάντα ότι αν έχεις ένα σκύλο, έχεις φύλακα και φίλο.

Τον θυμάσαι να λέει:

« Ζωούλα μου, ζωή μου πραγματική, σου χαρίζω αυτήν την αθώα ψυχούλα, για να σε προσέχει …»

Τον είπες Φάντυ, γιατί, όταν κάνατε πολλούς περιπάτους μαζί, του άρεσε να εξαφανίζεται και να σε αγχώνει λίγο και μετά από hound dog, επέστρεφε χαρούμενα, ναζιάρικά και παιχνιδιάρικα στην αγκαλιά σου,  και γινόταν… found dog, εν συντομία, Φάντυ.

Είναι όμορφος τόπος εδώ και τα σκυλιά σε βοηθάνε να τον εξερευνήσεις. Στο βλέμμα τους συναντάς το βλέμμα του Θεού και τον κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι.

Και τώρα που σκέφτεσαι πως φτάνει η εποχή που θα χρειαζόμαστε τζάκι και κουβερτούλα και, χαίρεσαι  πιο πολύ κι από το Λάινους στο Σνούπι, ξέρεις, ότι ακόμα και μετά από την πιο δύσκολη μέρα στη δουλειά, αρκεί μια τρυφερή  βόλτα έστω και μέχρι το περίπτερο,…Με τον υπέροχο Φάντυ να σε βάζει να τρέχεις σαν παιδάκι, και να είναι συντροφιά αξίας ανεκτίμητης, υπενθυμίζοντας σου, ότι το να χαμογελάς και να αγαπάς, είναι μια απλή και ανέξοδη θεραπεία, κι  ο πιο γλυκός τρόπος να ζεις!!!

 Μαρία Σχίζα

Το τρυφερό άρωμα της μνήμης

Λένε πως όταν ταξιδεύεις, γίνεσαι σοφός.

 Γίνεσαι ικανός να διηγηθείς μια ιστορία, όπως τη γνώρισες και την αγάπησες με τα μάτια και τα αυτιά της καρδιάς σου.

 Γιατί στις φλέβες σου πια κυλάνε λέξεις σαν ένα σπάνιο και πολύτιμο άρωμα που αφήνει στην ψυχή μας μια μνήμη παιδική. Μια μνήμη απ’ την πατρίδα της παιδικής σου ηλικίας, που σ’ έκανε, πότε πειρατή, πότε καπετάνιο… Μέχρι τη μέρα που γνώρισε πως πέρασες κι απ’ το νησί που γέννησε και έθρεψε ιππότες, κι έφτιαξες μια ζωή, γεμάτη χρώματα και νότες, που ισορροπία βρίσκει μόνο στη μουσική.

Μαρία Σχίζα

Στην καρδιά ενός γλυκού φθινόπωρου…

Σήμερα, η μέρα είναι από εκείνες που νιώθεις σαν εκείνο το παιδάκι από τη γνωστή διαφήμιση αντιπυρετικού, που νιώθει little ninja και χορεύει πάνω στο πάπλωμα, με τη δροσερή κομπρεσούλα  στο μέτωπο.

 Είναι από τις μέρες που πλένεις τα χέρια σου με το σαπούνι της χαράς, τόσο για να τη μοιράσεις, όσο και για να τη μοιραστείς.

 Από τις μέρες που ξυπνάς και στο δρόμο σου συναντάς εκείνο το κορίτσι, που το είχες δει κάποτε στα όνειρά σου να σε περιμένει στο σταθμό ενός τραίνου, ή, εκείνο το αγόρι, με την κιθάρα στην πλάτη, που, έσκυψε λέει, και σου μάζεψε τα βιβλία…

 Από τις μέρες που νιώθεις, πως η ζωή βαρέθηκε να σου βάζει εμπόδια και να σου τα φέρνει όλα στραβά, ίσως γιατί κατάλαβε, πως για σένα, μια κατακόρυφος, μοιάζει παιχνιδάκι.

Μπορεί να είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες, αλλά είναι σίγουρα, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, να παίξεις drums,  ακόμα και χωρίς τη drums!!

 Σα μέρα ηλιόλουστη, στην καρδιά ενός γλυκού φθινόπωρου…

   Μαρία Σχίζα

" Φυτρώνουν ακόμα γαλάζια κρίνα στην Αθήνα; "

Βάλε μια ακόμα φωτεινή σελίδα στη ζωή σου.

Ο νόμος της αγάπης αυτό ορίζει.

Σήμερα είναι παγκόσμια μέρα ειρήνης.

Ας βγει το μαύρο από καθρέφτες, οθόνες, και κυρίως, από καρδιές.

Να δούμε πάλι θάλασσες που λαμπυρίζουν και ψηλά βουνά με λουλούδια που ανθίζουν ακόμα και στα πιο δύσκολα χιόνια, στα πιο δύσκολα χρόνια.

Σαν ποίημα για κάποιο γαλάζιο κρίνο, που μόνο παιδικά μάτια μπορούν να δουν.

Να έχετε μια όμορφη μέρα, και να τολμάτε να ονειρεύεστε και να τραγουδάτε δυνατά…

 Φιλάκια πολλά, τρελά…

«Στοργή και προδέρμ», και… «αποφυγείν τους συκοφάντας»,

Μαρία Σχίζα

Ο βράχος της αγάπης… (“That’s amore”)

Τη λέγαν Τζίνι. Βιργινία, δηλαδή. Οι περισσότεροι πίστευαν πως της είχε μείνει απο τα μικροσκοπικα τζιν που φορούσε, μιας και δεν έτρωγε πολύ. Δεν έτρωγε, αλλά στα γλυκά, ήταν μαστοράκι. Μαγισσάκι ένα πράγμα, εξ’ ου  και η συντόμευσις.

Λάτρευε να ανακατεύει ζάχαρες, σοκολάτες, αλεύρια και γάλα, με πιο γήινες γεύσεις όπως πικραμύγδαλο, πορτοκάλι, μανταρίνι και μέντα. Αγαπούσε πολύ το μικρό café, που είχε «στηθεί» με κόπο και πολύ μεράκι από εκείνη και το Τζέρεμι, τον επί χρόνια σύντροφό της. Το Τζέρεμι, τον αγαπούσε πιο πολύ κι απ’ τη μαγειρική, κι απ’ τη ζαχαροπλαστική, κι απ’ τη μουσική, πιο πάνω απ’ όλες τις τέχνες, πιο πάνω κι από την ίδια της τη ζωή.  Τ’ όνομά του είχε μια παράξενη ιστορία: Προερχόταν από το εγγλέζικο jelly που σημαίνει ζαχαρωτό κι από το ρε και το μι της ηρεμίας στη σειρά. Είχαν ονομάσει το στέκι αυτό “That’s amore”, γιατί πίστευαν πως η αγάπη, μπορεί να γιατρέψει τα πάντα και πως αυτή είναι ο μόνος τρόπος, για να ζήσεις περισσότερα και περισσότερο.

Στην Αθήνα του 2016, πίστευαν, πως πρέπει να χορηγηθεί σε όλους μας, το εμβόλιο της καλοσύνης, και συχνά, έλεγαν αστειευόμενοι, πως, κάποιους η αγάπη, πρέπει να τους βάζει σε εγρήγορση, όπως… το νέφτι, που θα σήκωνε ακόμα και την ασθενική Κλάρα του παραμυθιού, σε χορό στα βουνά και τα λαγκάδια, μαζί με τη μικρή βλαχούλα Χάιντι. Θα χόρευαν λοιπόν, οι δυο τους, παρέα με το βοσκόπουλο, όχι τον Τόλη, τον Peter. ( Άμα είχαμε καλό μουσικό παραγωγό, στο τσακίρ κέφι, θα έβαζε και Τόλη, τη Μαριάννα…). ΄

Ένα από τα μεσημέρια λοιπόν, που η Τζίνι κι ο Τζέρεμι, φαντάζονταν τα κορίτσια να τρέχουν σε ρυθμούς που θα ζήλευε και το λαγουδάκι από τη διαφήμιση μπαταρίας, που ήθελε να τη γλιτώσει και να μη γίνει λαδορίγανη ή στιφάδο, το μαγαζάκι τους, πήρε μια διαφορετική ζωής πνοή.

Γέμισε παιδιά.

Κι αν κι ο Σεπτέμβρης είχε μπει για τα καλά, αφού τα φετινά πρωτοβρόχια διέθεταν υψηλού βαθμού… εμπειρία, εκείνοι για μια στιγμή νόμισαν, πως είναι και πάλι Αύγουστος, και, τα πιτσιρίκια, κάνουν τσουλήθρα στα γένια του, παίζοντας με άστρα και γιασεμια.

Κι είπαν από μέσα τους πως η ζωή είναι όντως, όντως, πολύ-πολύ ωραία και ψιθύρισαν σιγανα:

«Αύγουστε μήνα και Θεέ
σε σένανε ορκιζόμαστε
πάλι του χρόνου να μας βρεις
στο βράχο να φιλιόμαστε.»…

Το δικό τους βράχο…

Το “That’s amore”…

Το βράχο της αγάπης.

Μαρία Σχίζα

Μια μικρή, ή και λίγο πιο μεγάλη, ιστορία για δύο ροζ γραμμούλες… (It’s not an alien, it’s a baby…)

Οι ξένοι, κι οι ακόμα πιο ξένοι, λένε πως πρόκειται για εγωιστικό « θέλω» να διαιωνίσεις το είδος σου.

 Στην πράξη όμως, όταν το κρεβάτι του έρωτα, περνάει κι από το κρεβάτι του πόνου, ίσως αντί να χάνεις, κερδίζεις. Εκείνη την παλάμη, που ιδρώνει στην παλάμη σου, κρατώντας σου το χέρι, γιατί η αγωνία για ένα παιδάκι είναι ταυτόχρονη και για τους δύο.

Έτσι, οι ενέσεις, τα χάπια, και… το… ψυχολογικό « ηλεκτροσόκ» που αντέχει ένα ζευγάρι, είναι όντως για καλό.

Γιατί, όχι! Οι μελανιές στην κοιλιά σου, δε γίνονται για να ικανοποιηθεί ο « όποιος» εγωισμός. Γίνονται για να παραδώσεις στο πλάσμα που θα έρθει τον κόσμο, όπως τον νιώθει όποιος ερωτεύεται. Και φεύγουν με το πρώτο φαφούτικο γελάκι, που σας «σκάει» ο γενναίος μπέμπης, ή η power μπέμπα, αφού πήραν τη δύναμη της αγάπης από τους γονείς τους για να ζήσουν.

Μαρία Σχίζα

Το γελαστό κορίτσι… (Get the spirit!)

« Είμαι η Nami. Το πνεύμα μου κουβαλά θετικότητα, κι αν κοιτάξεις το δρόμο των ματιών μου, θα δεις ότι μέσα τους κρύβεται ένα παιδάκι, με πνεύμα αισιόδοξο κι ανθεκτικό. Θέλω να σε βοηθήσω να αγκαλιάσεις τη ζωή, όπως κι αν είναι με γλυκά μάτια και τον πηγαίο ενθουσιασμό, που δε λείπει ποτέ από τη γενναία σου ψυχή. Το όνομά μου, αν το μεταφράσεις, σημαίνει ‘ καλή τύχη’ και θα περπατάμε πλάι-πλάι στη ζωή. Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά.  Έτσι, μπορείς να βλέπεις  και να χαίρεσαι τις μικρές και τις μεγάλες απολαύσεις της ζωής, στον υπερθετικό βαθμό τους, πάντα με έμπνευση από τη δύναμη που ασκεί πάνω μας η ανιδιοτελής,  κι  επομένως ατέρμονη, αγάπη.» …

Μαρία Σχίζα