The super power…

Υπάρχει μια φράση που λέει to be mean, makes you weak…

Η αγάπη δηλαδή σε αντίθεση με την κακία, μας δίνει θάρρος να αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα με ζωντάνια.

Δεν ξέρω πως αρχίζουν τα κανονικά παραμύθια, αλλά η ιστορία που ακολουθεί είναι της Νικόλ και του Τόλη, και μάλλον δικαιώνει το νόημα της παραπάνω φράσης.

Ο Αποστόλης είναι ένας νέος που σπουδάζει, ή μάλλον, προσπαθεί να σπουδάσει, σκηνοθεσία.

Αγάπησε τη Νικόλ, από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στη γειτονιά του κι εσείς το μαθαίνετε πρώτοι, γιατί ο Αποστόλης, μπορεί να μας πει το λόγο που η ΝASA άλλαξε τα ζώδια, αλλά αυτό δε θα το πει.

Για  την ακρίβεια, όταν την πρωτοείδε ήθελε να πάρει μια κάμερα να τρέχει στα όρη και τα άγρια βουνά μαζί της και να γυρίσει ολόκληρο road movie πάνω της.

Γιατί λέει, η κάμερα θα αποκτούσε άλλη χάρη με τη Νικόλ να πάει μια εδώ και μια εκεί, κι ο Τόλης θα έχανε κιλά χωρίς δίαιτα.

Η Νικόλ τώρα, που ιδέα δεν έχει για όλα τα παραπάνω, τον έχει γείτονα. Αυτό. Α, τον έχει πετύχει και δυο φορές στη στάση λεωφορείου, αλλά κουρασμένη από το babysitting, ίσα που τον πρόσεξε.

Αλλά, μια μέρα και μια νύχτα, έφτανε για να φέρει τις ζωές τους κοντά. Διότι ο Τόλης, εντάξει, την ήθελε, τη θέλει, αλλά είπαμε, δεν το λέει, δεν το τραγουδάει, δεν το μολογάει που να λυσσάτε.

Εκτός από τη μέρα, και τη νύχτα, που έβρεξε ο Θεός το νεράκι του, σφουγγάρισαν  κι οι Άγγελοι. Εκείνη τη μέρα μες στον πυρετό από τη βροχή, έλεγε συνέχεια παραληρηματικά το όνομά της.

Το ακούει ο Βαγγέλης, που στο μεταξύ, είχε δει τη Νικόλ, είχε δει κι αυτόν να’ χει το βλέμμα «σε είδα κι είμαι ένα βήμα από το να ψάξω για μονόπετρο», όταν την έβλεπε να περνάει και να χαμογελάει, ε, δεν ήθελε και πολύ. Θυμόταν κι ότι τον είχε βοηθήσει πολύ στο δικό του γάμο  με τη Βιβή, πήγε βρήκε τη Νικόλ, και της τα εξήγησε όλα, τόσο περιγραφικά, λες και την προηγούμενη νύχτα, έπαιζε τάβλι με το Σαίξπηρ(όλη νύχτα όμως).

Η Νικόλ στην αρχή νόμισε πως ο Βαγγέλης ήταν μεθυσμένος, όμως από τα μάτια του κατάλαβε πως ανησυχούσε για το φίλο του, και, μια και δυο, τον ακολούθησε στο σπίτι, το οποίο, χρειαζόταν επειγόντως babysitting, όπως κι ο αρρωστούλης νοικάρης του.

Τη  βλέπει ο Αποστόλης, γουρλώνει μάτια, μη σας πω γουρλώνει κι αυτιά, και τέλος πάντων, περνάει όλο το Σαββατοκύριακο, με τη Νικόλ να θυμάται πόσο γλυκούληδες γίνονται οι άνδρες όταν αρρωσταίνουν.

Τη  Δευτέρα βγαίνουν μέχρι το μπαλκόνι κι ο Αποστόλης λέει:

«Είσαι κρυφή δύναμη.

Η σούπερ δύναμή μου.

Σ’ ευχαριστώ.»…

Εκείνη χαμογελά κι αυτή τη μέρα κι αυτή τη νύχτα κοιτάζουν τον ουρανό, που τόσο μαγικά τους ένωσε.

Μαρία Σχίζα