«Τα ζωηρά πλεξιδάκια»

Είναι το σήμα κατατεθέν της Γιασμίνας.  Αυτά και το πρόσωπο με τα στρουμπουλά μαγουλάκια που την κάνουν να μοιάζει με ένα χαρωπό σκιουράκι. Η μαμά της της τα έπλεκε σχεδόν από τότε που η μικρούλα απέκτησε τα πρώτα της μαλλάκια και το’χε η Γιασμίνα στο μυαλό της μια ιεροτελεστία με χτενάκια, κορδέλες και φιογκάκια. Μια μέρα την ώρα του διαλείμματος εκείνη «παπαγάλιζε» μυθολογία τρίτης δημοτικού με τα πλεξιδάκια της – ναι και τα πλεξιδάκια διαβάζουν μυθολογία, αν και πιο πολύ τους αρέσει η ζωγραφική γιατί, έτσι ζωηρά, ανακατεύονται με τα χρώματα και παίζουν. Την ώρα εκείνη πλησίασε ο Κοσμάς, που είναι το πιο γλυκό παιδάκι του κόσμου, αλλά άμα βάλει στο «μάτι» ένα κοριτσάκι «κούνια που το κούναγε». Κι έτσι κάνει την αποφασιστική κίνηση και περνά δίπλα της με αποτέλεσμα να πατήσει το φιογκάκι της. Η Γιασμίνα τσίριξε και τον κυνήγησε σε όλο το σχολείο τόσο, που αθλητής να ήσουνα στο «κατοστάρι» θα τη ζήλευες. Όταν τον έπιασε , κόντεψε να του βγάλει τη σαλοπέτα απ’τα νεύρα, κι άρχισε να τον ρωτάει γιατί της χάλασε τα μαλλιά. Ο μικρούλης, πάλι με μια κίνηση, βγάζει από την τσέπη του ένα ξύλινο κουτάκι που πάνω του είχε σκαλίσει ένα καραβάκι.

-         Ήθελα να σου δώσω αυτό ,είπε.

Το κουτί είχε μέσα κάστανα και μανταρίνια και τα δύο χαμόγελα που ζωγραφίστηκαν, της μικρής και του αγοριού, ήταν ικανά να δώσουν ανατολές σε όλον τον κόσμο και να σε κάνουν ν’αποταμιεύεις αγάπη για όλη σου τη ζωή.

Μαρία Σχίζα