Έτσι της ευχήθηκε καλή τύχη.
Μ’ εκείνο το φιλί, που μέσα του έκλεινε αυτόν τον κόσμο, το μικρό, το μέγα…
Θα έμενε κοντά της και σ’ αυτή τη μάχη.
Άλλωστε, κάθε μάχη δίπλα της, γινόταν
αφορμή για μια ακόμα δόση ευτυχίας.
Τα μάτια της έμοιαζαν με προσευχή της
θάλασσας, κι αυτός, από μικρό παιδί αγαπούσε τη θάλασσα.
Από μικροί μεγάλωναν μαζί, και μέσα τους
θέριευαν τα κύματα της αγάπης, που έκανε την ψυχή τους, μια να πάλλεται και
μια, να ησυχάζει.
Είναι η
ιστορία του Ζαχαρία και της Έλλης, δύο παιδιών, που έγιναν γιατροί χωρίς
σύνορα, γιατί είχαν κανόνα στη δική τους κοινή αγάπη, ότι η ανθρωπιά δε
γνωρίζει σύνορα και πως, όταν μάχεσαι για να αντέξει ένας άνθρωπος, ένα παιδί,
είναι μια μάχη ξεχωριστή, που χρειάζεται πίστη. Χρειάζεται δύναμη, σημασία στην
καρδιά, και, να μην πας πουθενά, χωρίς το χαμόγελό σου. Εκείνο το χαμόγελο, που
ελευθερώνει μέσα μας, τις πιο ωραίες πεταλούδες.
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου