Melanie…

 Όταν μια δουλειά χάνεται κι έχει κόστος διαβίωσης και αντίκτυπο σε ψυχολογικό βαρόμετρο παίρνω εγώ όλη την ευθύνη. Την παίρνω γιατί δε θέλω να χαθεί καμμίa ανθρώπινη ανάσα, τίποτα σε ό,τι αφορά ανθρώπινο δυναμικό και κυρίως η όποια αίσθηση εμπιστοσύνης αναπτύσσεται.

 Παίρνω την ευθύνη για σένα, « κορίτσι με τα φυλλάδια», που σε βλέπω κάθε μέρα, να περνάς από τη γειτονιά μου, ώρα 06:15 το πρωί. Έχεις και μένα στο βήμα σου, το ξέρω.

 Ρώτησα κι έμαθα, πως σε λένε Melanie και νομίζεις πως όταν τρέχεις κανείς δε σε βλέπει και κανείς δε «μπαίνει στα παπούτσια σου».  Άλλαξα στο μυαλό μου τον τόνο κι έκανα το συνειρμό: Μελάνι.

Μοιάζουμε. Όσα τα βήματα, τόσες οι λέξεις. Ξέρω ότι δε θα διαβάσεις ποτέ αυτό το κείμενο, γιατί η σκέψη σου είναι σε κάτι σίγουρα πιο ιερό: Στο σπίτι σου σε περιμένει το «γλυκό σου φασολάκι», ο μικρός σου Φωτεινούλης, που λάμπει παράξενα ωραία στη ζεστή αγκαλιά που δέχεται.

  Σ’ αγαπώ πολύ, κι ας μην το ξέρεις…,

   «Το κορίτσι με τα τετράδια».

Μαρία Σχίζα