«Μια σκέψη κι ένα τριαντάφυλλο»

       

Πάντα έψαχνε εκείνο το παραμύθι, που δε θα είχε απαραιτήτως δράκο ή πρίγκηπα.

Έναν άνθρωπο θα είχε. Να χαμογελά στο πλάι της.

Η αγάπη της για το θέατρο και τα παραμύθια, της έσωσε τη ζωή, αφού από πολύ μικρή ηλικία, ασχολήθηκε με τη μουσικοκινητική εκπαίδευση αναπήρων για να μπορεί να συγχρονίζει τις σκέψεις και τις κινήσεις της, στο βαθμό που ήταν εφικτό.

Το ατύχημα είχε συμβεί όταν εκείνη ήταν τεσσάρων κι από τότε η Χαρά δε θυμάται τίποτα για τη στιγμή εκείνη. Ο εγκέφαλός μας, έχει τη μαγική ικανότητα να μαγνητίζει και να συγκρατεί μόνο τις ευτυχισμένες στιγμές.

Άλλωστε η Χαρά ήταν η ίδια η προσωποποίηση του ονόματός της.

Μια μέρα, τελειώνοντας μια κουραστική πρόβα στο μικρό θεατράκι της Φιλοσοφικής, σ’ ένα έργο που ως θέμα είχε τη ζωή και τον κύκλο που κάνει στη γη,όπως το απαραίτητο νερό, που σβήνει τη δίψα και αφήνεται σαν ποτάμι. Σαν υδάτινη αρτηρία που ξεπλένει τη σκόνη της ρουτίνας μας. Λεγόταν « Αγάπης Αγώνας Άχρονος»  και το νόημα ήταν κάτι σαν αυτό που αναφέρει ο Σεφέρης: Τα μεγάλα πνεύματα ζουν στο διηνεκές και μπορούν να υπάρξουν με πολλούς τρόπους.

Το ίδιο και η αγάπη. Έχει ενέργεια, που μεγαλώνει, θεριεύει, εμπνέει, θεραπεύει.

Με όλα αυτά στο μυαλό της, προχωρούσε προς το σπίτι της, που ήταν σχεδόν δίπλα στο θέατρο. Εκείνη τη νύχτα έβρεξε πολύ. Για τη Χαρά, έβρεξε αγάπη, αφού ο Αχιλλέας, που ήταν κοντά, τη συνόδευσε ως το μπαρ, για να μοιραστούν ένα ποτό. Τρεις μέρες αργότερα κι ενώ η παράσταση «έσκισε», η Χαρά βρήκε στο φουαγιέ ένα τριαντάφυλλο και το σημείωμα: Είναι ο χρόνος…, Αχιλλέας

Μέσα της έσκασε ένας ήλιος κόκκινος, από αυτούς που θερμαίνουν την καρδιά και την πλημμυρίζουν χαμόγελα.

Από εδώ και πέρα, είχε σύμμαχο.

Όχι στα παραμύθια.

Στ’ αλήθεια!

Μαρία Σχίζα