Σαν από παλιό
φιλμάκι γυρίζουν στο μυαλό μου και με «καίνε». Εικόνες , από μια γεμάτη. Μια
ζωή, από’κείνες που πάντα ζήλευε. Και δε ζήλεψε μόνο τις στιγμές του θριάμβου.
Ζήλεψε’κείνες τις ζωές που θα’θελε να τις ζήσει ολόκληρες. Γιατί, αυτή ήταν η
φιλοσοφία του: «Να ζηλεύεις μόνο, εκείνους κι εκείνες , που , τη ζωή τους,
θέλεις να τη ζήσεις ολόκληρη. Όχι μόνο τις στιγμές του θριάμβου.». Κι εγώ, αυτή
την αλήθεια την είδα να τρέμει στα μάτια του. Και να στροβιλίζεται στο φως
τους. Και την κράτησα με λύσσα, σαν αναπνοή που δεν ήθελα να χάσω. Κι έγινε
«κτήμα» μου. Οι όμορφες αλήθειες γίνονται «κτήμα» σου , μόνο όταν είσαι
ευτυχισμένος. Και δεν ήμουν τίποτα άλλο πια. Μόνο γεμάτη από στιγμές. Στιγμές
που τις είχα κάνει δικές μου, ανακαλύπτοντας την ομορφιά τους. Σαν από παλιό
φιλμάκι ζωντανεύουν τώρα οι μνήμες. Σαν από παραμύθι χωρίς όνομα και δρόμο
δίχως τέλος. Πρίγκηπες δεν υπάρχουν πια και το φεγγάρι δεν είναι πάντα κόκκινο.
Κι ύστερα , εσύ! Έρχεσαι πάντα αποδεικνύοντας ότι το συναρπαστικότερο παραμύθι
δεν έχει ούτε πρίγκηπες , ούτε βατράχους, ούτε δράκους. Είναι η ίδια η ζωή. Κι
αυτό μοιάζει αλήθεια. Είναι αλήθεια. Και το φεγγάρι έρχεται κατακόκκινο και
ολόκληρο να το επιβεβαιώσει. Κι εγώ, σε πιστεύω. Και Σ’αγαπώ!
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου