Μια φορά που χτύπησες αποφασιστικά το χέρι στο τραπέζι, ήρθε η μαμά,
σου έβαλε τσιρότο με το Mickey, το έκανε καλό-καλό να περάσει και, έκανε ντα
το τραπεζάκι... Καθώς τα χρόνια όμως περνούν, θυμάσαι τη συμβουλή της, που
είναι να ξυπνάς πάντα δίπλα σ’αυτόν ή αυτήν που αγαπάς, μ’ ένα φλυτζάνι καφέ
στο χέρι, κι ύστερα να λες σ’ αγαπώ, έτσι για καλημέρα!!!!! Κι ακόμα και τώρα,
που φαίνεται πως ο έρωτας δεν έχει τελειώσει σπουδές συγκοινωνιολόγου, αλλά κι
ως delivery boy, καλή δουλίτσα κάνει, ξέρεις ότι ο χρόνος όπως πάντα μας δίνει ευκαιρίες
να καταλαβαίνουμε την αγάπη, τις ρυτίδες και τον πόνο του διπλανού μας.
Βέβαια, κάποιες φορές, πέφτουμε σε λάθη, μικρά πλημμελήματα, πράξεις
δηλαδή, που τους λείπει η μελωδία.
Ακόμα και τότε, πρέπει να συνεχίζουμε το τραγούδι, μέχρι να βρούμε
το ρυθμό που θα ορίζεται από τη δύναμη που έχει μια ανάσα ζωής τρυφερής. Σα μια
γουλιά καφέ, που ενεργοποιεί το νευρικό σύστημα και σα χέρι που θα ψάχνει πάντα
της ζωής του τη γραμμή, μέσα στο δικό σου... Για να μείνει δίπλα σου στα όχι τόσο καλά, στα
καλά και στα ακόμα πιο καλά, που κατακτώνται με πολύ-πολύ κουράγιο...
Καλό μήνα σε όλους και να περνάτε καλά, όπου κι αν ζείτε!!!
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου