Με τη φωνή της αγάπης…

Λένε πως αν η αναπνοή είναι η πρώτη και η τελευταία πράξη του έργου, ό,τι μεσολαβεί είναι μια αδιάκοπη κίνηση προς την ελευθερία.

Επομένως ο δρόμος γίνεται πιο διασκεδαστικός, όταν ξεπερνάς το φόβο προς το άγνωστο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, χρησιμοποιούν το τραγούδι για να ξορκίσουν τη λύπη και τον πόνο, αλλά και να βιώσουν εντονότερα τη χαρά, το γλέντι, τα ήθη και τα έθιμά τους.

Άλλωστε, ό,τι σου προξενεί συναισθήματα είναι αδύνατον να το αγνοήσεις.

Γιατί, όταν τραγουδάς, γεννάς αναπνοές, κι αφηγείσαι μια ιστορία με τους δικούς σου λυγμούς, το λυρισμό και τους σφυγμούς σου.

Σαν αγάπη που θρέφει την καρδιά και πάντα είναι εκεί για σένα.

Μαρία Σχίζα