Γράμμα απ’ τη Νέα Υόρκη, για την Αθήνα που θυμάμαι…

  New York,1996…

 « Αγαπημένε μου Νέστορα,

    Η βαλίτσα μου με τα ροζ ανθάκια, εκείνη που μου χάρισες μετά το πρώτο μας reunion πριν δύο χρόνια, είναι έτοιμη να ξαναδεί τη σκαλιστή πόρτα της παλιάς γειτονιάς.  

 Είναι έτοιμη να επιστρέψει στον τόπο που, λίγο πριν φύγω για μεταπτυχιακό σε τούτη την πολύ λαμπερή, μα, χωρίς εσένα άδεια, πόλη, μου χάρισε λίγη από την αισθητική, που μ’ έκανε ν’ αντέξω το μεγάλο δρόμο του ταξιδιού και την ευθύνη, που στο μυαλό μου μεγάλωνε κι έδινε στα μολύβια μου πνοή να σχεδιάζω κόσμους από κάρβουνο, γραμμές χωρίς ρωγμές, για να παίρνουν μορφή από πέτρες, γυαλιά, κι άλλα υλικά. Να παίρνουν μορφή ως κτήρια, ή στοιχεία διακόσμησης.

 Πάντα ένιωθα την ανάγκη να είμαι χρήσιμη, να κάνω κάτι σημαντικό.

   Όμως δεν ήθελα ποτέ η ανάγκη μου αυτή, να υπερκαλύψει την ίδια μου τη σπουδαιότητα σε περίπτωση που όντως είχα.

   Ένας από τους λόγους που αποφάσισα να ακολουθήσω το δρόμο της Αρχιτεκτονικής, εκτός από τη μαγεία του Παρθενώνα και τα υπέροχα λόγια που μου είπες όταν ουσιαστικά ξαναμάθαμε μαζί εκείνα τα παλιά αρχοντικά με την τόσο μεγάλη ιστορία, και τώρα με τα χρόνια καταλαβαίνω πως τα εννοείς, είναι εκείνη η φωτογραφία του ουρανοξύστη που ένας καθηγητής μας, την είχε παραλληλίσει μ’ ένα βενζινάδικο στη Ρουάντα, θέλοντας να μας πει ότι κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη από ένα σπίτι και πως το πραγματικό σου σπίτι, είναι εκεί που βρίσκεται η καρδιά σου.

  Είχα νυστάξει και μετά βίας παρακολουθούσα όμως το παράδειγμα αυτό, έμεινε στο μυαλό μου μέχρι σήμερα.

  Μ’ έκανε να πάρω την απόφαση να ταξιδέψω ως εδώ για ένα όνειρο που ποτέ δεν εγκατέλειψα και δεν έχω σκοπό να εγκαταλείψω, αφού πιστεύω ότι ο καθένας έχει δικαίωμα σε μια σταθερή καρδιά, με πίστη και θαλπωρή, για να γίνει «το σπίτι του».
 Από την άλλη όμως, ΑΥΤΟΣ είναι και ο λόγος που επιστρέφω.

   Επιστρέφω σε σένα, όπως σε γνώρισα και σε αγάπησα, σε αγαπάω μέχρι σήμερα, όπως και στα όνειρά μας και στα όνειρα των φίλων μας που είναι ακόμα παιδικά, όπως τα μάτια τους, και τα δικά σου μάτια.

Γιατί, όπως μας είπε ο καθηγητής, θέλοντας να τονίσει το παράδειγμά του, « ο άνθρωπος δε χτίζει αν δε μάθει τις ρωγμές, που από μέσα τους θ’ αναβλύσουν και θα ισορροπήσουν οι ανθρώπινες σχέσεις κι αυτές θα μείνουν ως ο εσωτερικός μας κώδικας για την αγάπη κι ο μόνος πλούτος που μας χρειάζεται». Έτσι νιώθω. Ότι έρχομαι κάπου που με περιμένουν φίλοι. Έρχομαι κοντά σου. Και ΔΕ θα φύγω.

Να θυμάσαι πάντα,

 Smile is the law,

 

          Σόνια.»…

Μαρία Σχίζα