Τα… «νεροπίστολα», ο τρυποκάρυδος, η μπάλα και το καναρίνι…

 Η πιτσιρικαρία της γειτονιάς με το ανθισμένο ροζ δέντρο και την ελιά, έπαιζε ποδόσφαιρο ξέφρενα και κάθε τρεις και λίγο, όλο και κάποιο παιδάκι επισκέπτονταν το κοντινό φαρμακείο που μέσα είχε τον πιο γελαστό φαρμακοποιό που έχεις δει ποτέ...

Παρ’ όλα αυτά, τα παιδιά, στη θέα του, επειδή αναγκάζονταν να… «εγκαταλείψουν» τον αγώνα, αν και για την ακρίβεια δεν έβλεπαν την ώρα να τον συνεχίσουν, είχαν κάτι μάγουλα που, για να καταλάβεις πόσο κόκκινα φάνταζαν από τη ντροπή, οι ντομάτες μπροστά τους θα έγραφαν δισέλιδο αφιέρωμα στο Διαμαντίδη…

Ναι, κάπως έτσι…

Τα γρατσουνισμένα γόνατα έδιναν κι έπαιρναν, το οξυζενέ έτσουζε πολύ, αλλά ήταν απαραίτητο, και, κάπως έτσι, μία των ημερών, ήρθε στη γειτονιά, η μικρότερη ανηψιά του, που αγνοούσε παντελώς την ύπαρξη του φαρμακείου του θείου της, κοντά στον επίγειο… «Παράδεισό» της.

Ναι!!!! Η μικρή, από πιο μικρή ακόμα, έβαζε τις Παταπούφες να παριστάνουν το Βαμβακούλα και τα Λαχανόπαιδα με τους Ευχούληδες  να κάνουν «κερκίδα»…

Αυτή ήταν η μόνη επαφή που είχε με κούκλες, γιατί κατά τα άλλα ήταν μια μικρή Στρουμφο-αθλήτρια, που το αγαπημένο της παραμύθι ήταν αυτό που μιλούσε για έναν τρυποκάρυδο που κάθε φορά που ένα παιδάκι εδώ στη γη κάνει μια ευχή, ο τρυποκάρυδος κάνει μια τρύπα στον ουρανό, δημιουργεί ένα αστεράκι και στέλνει φως και μαγεία στην καρδιά του παιδιού… άντε και των μεγάλων καμιά φορά… Έτσι έλεγε το παραμύθι, ή τουλάχιστον έτσι της έλεγε ο θείος της, κάθε φορά που έπρεπε να χρησιμοποιήσει τα… «νεροπιστολάκια» του-έτσι έλεγε χαϊδευτικά εκείνος τις ενεσούλες- για τη…  «χάρη» της…!!!!!  Κι οι μέρες περνούσαν, και το κρύωμα δεν περνούσε, κι η μικρή είχε γίνει ελαφρώς… «σουρωτηράκι»!!!!!  Και μια μέρα, η μικρή είδε το κλουβάκι… κι ο θείος της, σα νά’ πιασε τη σκέψη της, άνοιξε το πορτάκι και το πουλί πέταξε στον ελεύθερο ορίζοντα.  Η μικρή φίλησε το γελαστό της θείο, και ήθελε να του πει ότι αγαπούσε τη ζωή και την ελευθερία όσο κι εκείνος. Μετά αυτός την πήρε  αγκαλιά και της είπε ότι η ανάσα της ακουγόταν καλύτερα πια και πως θα γινόταν σούπερ αθλήτρια μια μέρα, γιατί είχε το πείσμα του μπαμπά της, που, πριν μεγαλώσουν, εδώ ψευτοσοβάρεψε ο θείος κι έκανε σαν παιδάκι, γιατί όπως της ομολόγησε, ο «πεισματάρης» μπαμπάς της τον… κέρδιζε στο ποδόσφαιρο!!!!!

Ο αδερφός του, που είχε έρθει να πάρει τη μικρή, άκουσε το… «αβάσταχτο»… «παράπονό» του, και γέλασαν κι οι τρεις μαζί, και το γέλιο τους απλώθηκε σαν τραγούδι σ’ όλο το γηπεδάκι της γειτονιάς. Και ξαφνικά, έμοιαζε ο κόσμος σα γέλιο σε παιδιά που ξεφαντώνουν και σαν  αγκαλιά στα δυνατά μπράτσα του Popeye!!!!!

Μαρία Σχίζα