Τη λένε Μίκυ, από το Δήμητρα.
Οι φίλοι της
τη φωνάζουν dimj.
Σπούδασε
οικονομικά, και δεν έσωσε την οικονομία της χώρας, γιατί η ψυχή της, πάντα δοσμένη
στη μουσική και στο ρυθμό της, είχε πάντα αποχρώσεις του μπλε, που προσφάτως απέκτησαν
και τα μαλλιά της.
Δεν ξέρω αν βγαίνει πάντα σε καλό ο underground ρομαντισμός, αλλά ο άλλος Μίκυ, από
το Μιχάλης αυτή τη φορά, πάντα την έκανε να γελάει, από την πρώτη μέρα που ήρθε
στο μπαράκι, εκείνος την έκανε να γελάει, γιατί έλεγε ιστορίες κι έμοιαζε παιδάκι,
που ήθελε να αφήνει πάντα το βλέμμα του στο περίεργο χρώμα των μαλλιών της, που
του έστρωνε σύννεφα για να περπατά.
Και κάπως έτσι, ίσως μια φορά κι έναν καιρό, η
ζωή αποδεικνύει πως μπορεί να είναι και λίγο πιο ανοιχτή απ’ το γκρίζο, όπως ο
ουρανός, όταν κάνουμε όνειρα και, πολύ περισσότερο, όταν αγαπάμε.
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου