Τα χρυσάνθεμα και η αλεπού

  Η Φιλίτσα, αγαπούσε το χωριό της κι εκείνο το πλούσιο λιβάδι, με τα πιο όμορφα  χρυσάνθεμα που έχει δει ποτέ ανθρώπου μάτι. Ο κυρ- Γιώργης, ο παππούς της, είχε φέρει στην αγκαλιά του ένα μικρό αλεπουδάκι με ζωηρά ματάκια. Το είχε βρει λαβωμένο στην αρχή του λιβαδιού και το θεώρησε σημάδι γιατί εκεί που ξεκινάνε τα χρυσάνθεμα, ξεκινάει η ζωή, μιας και τα συγκεκριμένα λουλούδια, τα αγαπημένα της γυναίκας του, της κυρά-Φιλιώς, ήταν από πάντα σύμβολο γέννησης κι αισιοδοξίας. Χάρισε το αλεπουδάκι στη μικρή, αφού το’ χε γιατρεμένο, κι είπε με το χαρακτηριστικά ήρεμο χαμόγελό του, καθώς χάιδευε τ’ ολάνθιστο χρυσό λιβάδι: «Οι άνθρωποι πληγώνουμε τη Φύση και τα στοιχειά της, από λάθος. Μα τα λάθια τ’ ανθρώπου, γίνονται μικιά, όντε η αγάπη είναι μεγάλη, και δυναμώνει πάντα επαέ». Κι ύστερα έβαλε τη γροθιά στο στήθος του, ίσια στην καρδιά, ενώ το αλεπουδάκι άνοιγε σιγά-σιγά εκείνα τα πονηρά του μάτια για να συναντήσει το σμαραγδένιο βλέμμα του κοριτσιού.

 Μαρία Σχίζα