Ο ήλιος μπήκε στο δωμάτιο φωτεινός και γελαστός,
σίγουρος για την καινούργια μέρα και πιο γενναιόδωρος από ποτέ.
Μου έδωσε ένα φιλί από’κείνα της αιώνιας εφηβείας
κι ύστερα γέμισε τον άδειο αέρα του πρωινού με μουσική…
Η μέρα θύμιζε γιορτή κι όλα είχαν χρώματα έντονα,
μα και γλυκές μυρωδιές από’κείνες που ξετρελαίνουν τα πιτσιρίκια. Πιτσιρίκια…
Όπως εσύ κι εγώ κάποτε, θυμάσαι;
Κούκλες και ποδήλατα…Κι αγάπες! Εικοσιεννιά χρόνια
τώρα , όλα στο δόγμα των καιρών , ν’αλλάζουν μέρα τη μέρα… Κι αυτό πάντα φέρνει
τρόμο…
Μα οι αγάπες , οι προσευχές και τα όνειρά μας, όλα
στο ίδιο χρώμα…
Το χρώμα του ηλιοβασιλέματος, ιδίως όταν το κοιτάς
μ’ερωτευμένα μάτια…
Ο ήλιος φεύγει το ίδιο γελαστός , το ίδιο σίγουρος
και το ίδιο γενναιόδωρος, όσο σε ξύπνησε, με ξύπνησε, μας ξύπνησε…
Μας έκανε να θυμηθούμε ότι στο κάτω κάτω είμαστε
μόνο άνθρωποι κι αυτό είναι που μετράει πάνω και πέρα απ’όλα…
Κι άφησε στον αέρα μυρωδιά καραμέλας «βουτύρου»…
Και μια ιδέα γιασεμί…
Ζωής πνοή!
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου