Στο σμαραγδένιο δάσος…

Το περιστέρι ήρθε  στο πλάι της, σ’ εκείνο το γνώριμο παγκάκι  που καθόταν τα μεσημέρια να φάει  ένα κουλουράκι ή κάποιο άλλο πρόχειρο σνακ. Την πήρε ο ύπνος εκεί, στη μέση της πλατείας, με τα ρούχα της δουλειάς. Είχε κουραστεί σήμερα. Είχε μαγειρέψει για την κουζίνα του ξενοδοχείου, το μενού για όλες  τις κρατήσεις, γιατί οι  περισσότεροι συνάδελφοί της, ήταν σε άδεια.

Της άρεσε πολύ η δουλειά της. Της κέντριζε τη φαντασία. Μα πιο πολύ απ’ όλα, πίστευε,  ότι  όταν ετοιμάζεις  φαγητό για κάποιον, του δείχνεις την αγάπη σου και την αφοσίωσή σου.

Στο όνειρό της είδε πως έγινε πάλι παιδί, στο σμαραγδένιο δάσος κι έμοιαζε με την Τοσοδούλα, καθώς έτρωγε φράουλες και ροδοκοκκίνιζαν τα μάγουλά της.

Εκεί η γιαγιά της  έλεγε:  «Να το αγκαλιάζεις το φαγητό.

Μα πιο πολύ, ν’ αγκαλιάζεις τους ανθρώπους!» …

Ξαφνικά ξύπνησε, και χαμογέλασε μ’ αυτή τη σκέψη.

Ναι! Αυτό ήθελε: Να μπορέσει ν’ αγκαλιάσει  όλον τον κόσμο, και, να του προσφέρει μια μικρή δική της «νοστιμιά»!!!!

Μαρία Σχίζα