Το κορίτσι που ζωγραφίζει

    Τα χρώματα είναι στη ζωή της, είναι η ζωή της.

Της αρέσει πάντα να δίνει μια τρυφερή πινελιά αγάπης στην καθημερινότητα.

Τα παραμύθια που διάβαζε από παιδάκι κι « έντυνε» με το νου της τις σελίδες τους, αποτελούν μέχρι σήμερα τροφό της για ν’ αγγίζει με ευαισθησία κι έμπνευση τις ιστορίες των προσωπογραφιών που έφτιαχνε, και να αποδίδει παραστατικά το διεισδυτικό, όσο κι ονειροπόλο βλέμμα τους. Η κινητικότητα και η ζωντάνια των χεριών δίνει την εντύπωση ότι θα σε αγγίξουν, θα σε αγκαλιάσουν με θέρμη και θαλπωρή. Σαν ζεστασιά από μια εποχή που, αν και ξεχασμένη, παραμένει στην ψυχή σου, για να ζωντανέψει πάλι τα ιδανικά τους, τα ιδανικά σου.

Άλλο τόσο, της άρεσε να φτιάχνει και τοπία προσθέτοντας ένα μαγικό τόνο από χώρες φανταστικές, που ωστόσο, σου αφήνουν την αίσθηση ότι σχεδιάζονται με μόνο σκοπό τους τη φιλοξενία ανθρώπων. Δημιουργούνται για να τονώνουν το έμψυχο δυναμικό που απλώνει το μάτι πάνω, και αφήνει τον εγκέφαλό του, να φαντάζεται κάτι πέρα από τα όρια της ανθρώπινης όρασης και όσα η εμβέλειά της ορίζει κι αγκαλιάζει.

Μα πιο πολύ απ’ όλα, λατρεύει τα σκίτσα, που αφήνουν το χέρι της ελεύθερο να χαράζει δρόμους μέσα από παιχνιδιάρικες φατσούλες που γελάνε πονηρά, επιστρατεύοντας όλη τους τη γλύκα και την ανεμελιά. Κι αυτό, μόνο και μόνο για να φτιάξουν ένα χαρούμενο κόσμο που θα δικαιώνει τους συνδυασμούς της παλέτας. Θα ξυπνά το μουντό χάρτινο τοπίο και θα το κάνει να ανθίζει. Κλείνουν το μάτι στα κλασικά παραμύθια του Άντερσεν, του Κάρολ, του Όσκαρ Ουάιλντ, του Ρόαλντ Ντάλ και των αδελφών Γκριμ, και τα «πυρπολούν» με χρώμα, δίνοντας στην παιδική ηλικία τη ρομαντική πολύχρωμη και πολυεπίπεδη αθωότητα που της ανήκει. Κι όλα αυτά, μέσα από τη χαρά, τον αυτοσχεδιασμό και, ένα αέναο γαϊτανάκι δημιουργικής απασχόλησης και δραστηριοτήτων με γνώμονα το παιχνίδι, και, καθετί, που είναι ικανό να βοηθήσει έναν άνθρωπο να αποκτήσει εγρήγορση συναισθηματική και να αναπτύξει τη φαντασία του, εξελίσσοντάς την. Από τη μικρή του ηλικία, για να καταγράφει εικόνες δυναμικά, και να αποκτά γερά αντανακλαστικά στα γύρω του ερεθίσματα. Έναν ψυχισμό που θα είναι alert σε όλα. Δίνει αυτές τις καρικατούρες στα παιδιά, για όλους τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω. Για να βάλουν την τέχνη στη ζωή τους. Να γεύονται και να μαγεύουν από τον ουρανίσκο μέχρι τον καμβά τους… Με χρώματα που δίνουν αίσθηση φουντουκιού, αμυγδάλου, φιστικιού,  σοκολάτας, βανίλιας Μαδαγασκάρης, και φράουλας- γιαουρτιού σε remix. Για να είναι «πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής τους». Ακριβώς όπως ο ιερός για εκείνη, στίχος του Διονυσίου Σολωμού. Θέλει να γεμίσει τις αθώες τους καρδιές, με παιχνιδιάρικες, καρτουνίστικες, ζωηρές πινελιές, για να τις κάνει να χτυπάνε στο ρυθμό του ενθουσιασμού, και, μιας θέλησης και όρεξης μεγάλης. Καλή συνταγή, που κάνει τους πάντες να ξεπερνάνε και τις πιο αντίξοες συνθήκες. Αναντίρρητα, τα γερά, φρέσκα και … «νόστιμα» υλικά της , συνδυάζονται μεταξύ τους τέλεια, σα να μιλάμε για αποχρώσεις και χρωματικές συνθέσεις.

 Της αρέσει και να χαρίζει φως σε παιδικά μυαλά, λέγοντάς τους ιστορίες για τον Toulouse Lautrec, τον Kandinsky, τον Picasso, το Van Gogh, το Leonardo Da Vinci, το Monet, αλλά και το Λύτρα, τον Ιακωβίδη, το Μυταρά, τον Τσαρούχη, και όλους όσους ενέπνευσαν και εμπνέουν το έργο της και θρέφουν το όνειρό της, αφού μιλώντας για αυτούς καταλαβαίνει κι η ίδια γιατί αγαπά τη δουλειά της, τόσο όταν έχει αναλάβει κάποιο πίνακα, και πολύ περισσότερο, όταν μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις και τις πολύτιμες εμπειρίες της, σε παιδιά με πείσμα και δίψα για μάθηση και διδαχή που εντυπώνεται, λαξεύοντας το μυαλό και δημιουργώντας του καινούργιους κόσμους από την αρχή, γνήσιους, φωτεινούς, καθαρούς, γεμάτους αλήθεια και αγάπη για τη γνώση, σαν παιδικά δωμάτια. Σαν κάποια μελωδία, που είναι γνώριμη στ’ αυτιά σου, μα, κάθε μέρα που την περπατάς νότα-νότα, βρίσκεις  παντού, πάντα και για πάντα κάτι καινούργιο ν’ αγαπήσεις μέσα της. Κάτι που σου φωτίζει μια μικρή πτυχή της. Κάτι γλυκό για να το έχεις εντός σου. Αυτά λέει στα μαθητούδια της και τα βαζει στη ζωή και τη συναισθηματική πλευρά της, αυτή που υπάρχει πίσω από φώτα και κουρτίνες, και καμιά φορά, σε βρίσκει πασαλειμμένο με του κόσμου τις μπογιές, και, πολύ, μα πάρα πολύ ευτυχισμένο.

Μαρία Σχίζα

                                                                  

Εικονογράφηση: Vivi Markatos Heinemann