«Μικρά ταξίδια σε μεγάλες θάλασσες»

Όταν ήμουν παιδί , δε μ’άρεσαν τα παραμύθια που στο τέλος τους η βασιλοπούλα ή η φτωχούλα ερωτεύεται τον πρίγκηπα , η πριγκήπισσα   φιλάει το βάτραχο κι ελπίζει το αίσιο τέλος να επέλθει με τη μεταμόρφωσή του σε εκθαμβωτικά ωραίο νέο, ζάμπλουτο κατά προτίμηση. Αγαπούσα και αγαπάω ακόμα δυστυχώς ή ευτυχώς τα παραμύθια εκείνα που μιλούσαν για όμορφες γοργόνες που ,ζαλισμένες από έρωτα, αποκτούσαν μιλιά και ανθρώπινα μέλη. Ή έλεγαν για άλλες που έμεναν λέει για πάντα στο βυθό της θάλασσας και μάθανε με τα χρόνια όλα του τα μυστικά. Μ’αρέσανε αυτές οι ιστορίες! Ερχότανε τα βράδια και με νανούριζαν. Κι ονειρευόμουνα πως , αύριο λέει, που θα γινόμουνα μεγάλος, θα’χα ένα καράβι και θα καθόμουν στο τιμόνι του! Και τότε , λέει, θα γνώριζα τη θάλασσα, το βυθό της, κι όλα του τα στοιχειά! Και τότε το κύμα μου ακούμπαγε τα γόνατα κι εγώ ξυπνούσα… Σαν πήγα κι όπως κάθε άνδρας που σέβεται τον έρωτά του , μπήκα σε ένα καράβι… Δε θυμάμαι προορισμό. Θυμάμαι μονάχα πως από’κείνο το ταξίδι , το πρώτο ταξίδι της ζωής μου, η θάλασσα έγινε το δεύτερο σπίτι μου. Μου είπε πολλά, της είπα κι εγώ όλα μου τα πάθη. Τα χάρισα. Ό,τι χαρίζεις ,αυτομάτως σου ανήκει. Τη γοργόνα δεν την αναζήτησα ποτέ. Τη βρήκα όμως δέκα χρόνια έπειτα απ’το πρώτο ταξίδι μου, σαν να’τανε αυτή η δική μου Ιθάκη. Μια Ιθάκη, που δεν την απομυθοποίησε ΠΟΤΕ, ΚΑΝΕΝΑΣ…!  Ζήτησα απ’το κύμα που μου’βρεξε τα , γρατσουνισμένα τότε, γόνατα να με πάρει μαζί! Και με πήρε. Και με πήγε στη γοργόνα που τα μάτια της ψιθυρίζουν μικρά γαλάζια μυστικά. Το γέλιο της έγινε θάλασσα και σκέπασε ποτάμια δακρύων και λίμνες στεναγμών. Την καρδιά μου , μου την πήρε η θάλασσα. Κι η γοργόνα μένει πάντα στο βυθό. Μικρό όσο να’ναι το ταξίδι , μεγάλες να’ν΄του κόσμου οι θάλασσες μέσ’από Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες βγαίνει η Ιθάκη της καρδιάς σου, που’ναι τώρα πολιτεία στο βυθό κι η γοργόνα μένει πάντα εδώ.

Μαρία Σχίζα