Σαν τα τραγούδια που ποτέ δεν παλιώνουν…

Υπάρχουν λόγια που δε χρειάζεται να ειπωθούν.

Βρίσκονται στην αγάπη που δίνεις και την εννοείς με όλο σου το είναι και σ’ εκείνο το προστατευτικό κουκούλι, που δημιουργείται από μικρές ανάσες, απλώνει μικρές κλωστές, χορδές μιας άρπας με τη μελωδία που αφήνουν τα νεύματα. Ένα χρυσοκεντημένο μαντηλάκι που «δένει» όλου του κόσμου τις πληγές, όπως θα έλεγαν στα βιβλία. Ό, τι χρώμα κι αν έχουν τα χέρια σου. Φτάνει μόνο να είναι καθαρά. Γιατί, όταν βοηθάς, είναι σα να προσεύχεσαι. Για όλους αυτούς που δε θα στο ζητήσουν, κι όμως το χρειάζονται. Και θυμίζεις ανθρώπους, βγαλμένους από μια εποχή, όπου το βήμα τους άγγιζε σε βαμβάκι και γινόταν ένα με τον ουρανό. Έναν ουρανό που σε ωθούσε να ονειρεύεσαι, όλα εκείνα για τα οποία αξίζει να δίνουμε αίμα.

Κι είναι πάντα η ψυχή σου κι η ψυχή μου, ραδιόφωνο τρελό και τρυφερό, που παίζει τραγούδια που ποτέ δεν παλιώνουν.

Μαρία Σχίζα