Φεγγάρι στην ταράτσα...

Είναι Αύγουστος.  Σαν σε όνειρο, γύρω σου παιδιά, γελάνε κι οι τοίχοι γίνονται ροζ, μωβ, πορτοκαλί… Τόσο, που αρκεί για να πεισθεί κανείς, πως τον Αύγουστο τα όνειρα δε μένουν στο μαξιλάρι! Μόνο που πάντα χρειάζεται να θυμηθείς εκείνη τη μελωδία που αναπνέει η θάλασσα των παιδικών σου χρόνων… Μην ανησυχείς! Είναι γραμμένη, σωστό «σκονάκι»,

στα χέρια των φίλων σου και σ’ εκείνα τα συνομωτικά χαμόγελα που έχουν απάντηση για όλα…Κι έτσι, απόψε που τα παιδιά θα δουν το γαλάζιο φεγγάρι ανεβασμένα στην ταράτσα, θα είσαι κι εσύ μαζί. Πάλι παιδί, με χίλια καλοκαίρια στα όνειρά σου, όλα εκεί, για να νιώσεις κάτι που θα δίνει μαγεία, ακόμα και στις πιο σκοτεινές μέρες…

Μαρία Σχίζα