Ο
άνθρωπος, από την πρώτη στιγμή της ζωής του αποκτά σωματική μνήμη, δηλαδή ένα
μηχανισμό του εγκεφάλου να αντιλαμβάνεται ταερεθίσματα και να αντιδρά σ’ αυτά. Αυτός ο μηχανισμός είναι σαν ένα «
μοτεράκι » που ενεργοποιεί νευροδιαβιβαστές καθώς και άλλα νευρικά κέντρα του
σώματος ν’ αναγνωρίζουν τη φύση του πόνου και να τον αντέχουν. Η επιστημονική
ορολογία είναι ουδός του πόνου και διαφέρει σε κάθε οργανισμό. Πρέπει πάντα να
ενεργοποιούνται με προσοχή αυτά τα κέντρα, που καταλήγουνόλα στο κεφάλι για να μην αδρανήσει κάποιο
μέλος. Αυτό πρέπει να γίνεται διαδραστικά, από τη βρεφική μας ακόμα ηλικία.
Υπάρχει
μιααστεία φράση γι’ αυτό.
Λέει:
-Τι σου είναι οι
γιατροί ! Σε ρωτάνε που πονάς και μετά… σε πιέζουν ακριβώς εκεί!!
Σοβαρά μιλώντας, ο γιατρός μπορεί και πρέπει
να μπει στο αισθητήριό σου σύστημα, και, να ισορροπήσει τις λειτουργίες του.
Μπορεί κάθε φορά να καταλάβει από μια απλή γκριμάτσα ή ένα σφίξιμό σου την
αίσθηση που έχεις και, σε ηρεμεί, αν μάθεις να τον εμπιστεύεσαι. Στα μωράκια
για παράδειγμα, η επίσκεψη στο γιατρό πρέπει να ξεκινήσει ως ένα παιχνίδι, για
να εξοικειωθούν με το περιβάλλον και ο φόβος να είναι το « τερατάκι» που θα φύγει…
Η θεωρία του « τσίμπι-τσίμπι», θα προσγειώσει απλά ένα… «αεροπλανάκι» στο χέρι
σου, ή λίγο κάτω απ’ την πλατούλα σου-ναι, μη ντρέπεσαι, όλοι έχουμε…
«οπισθόφυλλο»!!!!!!
Οι επισκέψεις στο γιατρό, χρειάζονται
ψυχραιμία και, όσο κι αν το κοροϊδεύεις, καλή παρέα που θα λέει: ηρέμησε και σφίξε τα δόντια, θα περάσει…
Είμαι εδώ για εσένα, και μόνο για εσένα, κρατήσου από εμένα, σφίξε με, και, ΔΕ
ΘΑ ΦΟΒΑΣΑΙ, ΔΕ ΘΑ ΦΟΒΑΜΑΙ.
Βοηθά
πολύ, πέρα από τη φαρμακευτική αγωγή και τις χημικές ουσίες που ίσως
χρησιμοποιούνται, η διατήρηση της καλής ψυχολογίας και η χρήση χιούμορ. Το να
έχεις καλή ψυχολογία, είναι ένα «δώρο» σε όλα σου τα κύτταρα, μια πνοή, ένα
φιλάκι. Γελάς, ε; Πάρε τα άσχημα και άλλαξέ τα. Φέρ’ τα μια ωραιότατη
«τουμπίτσα»…!!!!!!
Να «στρώσουν»!!!!Ειδικά μέσα από το χιούμορ μπορείς να
ανταπεξέλθεις επάξια και κάθε δυσκολία σου, να αποτελεί κάθε φορά ανάμνηση για
το πόσο γενναίος (μπορείς να) είσαι!!!Χαμογέλα, μη «στραβώνεις» και, everything is going to Be OK!!!
Της αρέσει
πάντα να δίνει μια τρυφερή πινελιά αγάπης στην καθημερινότητα.
Τα
παραμύθια που διάβαζε από παιδάκι κι « έντυνε» με το νου της τις σελίδες τους,
αποτελούν μέχρι σήμερα τροφό της για ν’ αγγίζει με ευαισθησία κι έμπνευση τις
ιστορίες των προσωπογραφιών που έφτιαχνε, και να αποδίδει παραστατικά το
διεισδυτικό, όσο κι ονειροπόλο βλέμμα τους. Η κινητικότητα και η ζωντάνια των
χεριών δίνει την εντύπωση ότι θα σε αγγίξουν, θα σε αγκαλιάσουν με θέρμη και
θαλπωρή. Σαν ζεστασιά από μια εποχή που, αν και ξεχασμένη, παραμένει στην ψυχή
σου, για να ζωντανέψει πάλι τα ιδανικά τους, τα ιδανικά σου.
Άλλο τόσο,
της άρεσε να φτιάχνει και τοπία προσθέτοντας ένα μαγικό τόνο από χώρες φανταστικές,
που ωστόσο, σου αφήνουν την αίσθηση ότι σχεδιάζονται με μόνο σκοπό τους τη
φιλοξενία ανθρώπων. Δημιουργούνται για να τονώνουν το έμψυχο δυναμικό που
απλώνει το μάτι πάνω, και αφήνει τον εγκέφαλό του, να φαντάζεται κάτι πέρα από
τα όρια της ανθρώπινης όρασης και όσα η εμβέλειά της ορίζει κι αγκαλιάζει.
Μα πιο
πολύ απ’ όλα, λατρεύει τα σκίτσα, που αφήνουν το χέρι της ελεύθερο να χαράζει
δρόμους μέσα από παιχνιδιάρικες φατσούλες που γελάνε πονηρά, επιστρατεύοντας
όλη τους τη γλύκα και την ανεμελιά. Κι αυτό, μόνο και μόνο για να φτιάξουν ένα
χαρούμενο κόσμο που θα δικαιώνει τους συνδυασμούς της παλέτας. Θα ξυπνά το
μουντό χάρτινο τοπίο και θα το κάνει να ανθίζει. Κλείνουν το μάτι στα κλασικά
παραμύθια του Άντερσεν, του Κάρολ, του Όσκαρ Ουάιλντ, του Ρόαλντ Ντάλ και των
αδελφών Γκριμ, και τα «πυρπολούν» με χρώμα, δίνοντας στην παιδική ηλικία τη ρομαντική
πολύχρωμη και πολυεπίπεδη αθωότητα που της ανήκει. Κι όλα αυτά, μέσα από τη
χαρά, τον αυτοσχεδιασμό και, ένα αέναο γαϊτανάκι δημιουργικής απασχόλησης και
δραστηριοτήτων με γνώμονα το παιχνίδι, και, καθετί, που είναι ικανό να βοηθήσει
έναν άνθρωπο να αποκτήσει εγρήγορση συναισθηματική και να αναπτύξει τη φαντασία
του, εξελίσσοντάς την. Από τη μικρή του ηλικία, για να καταγράφει εικόνες
δυναμικά, και να αποκτά γερά αντανακλαστικά στα γύρω του ερεθίσματα. Έναν
ψυχισμό που θα είναι alertσε όλα. Δίνει αυτές τις καρικατούρες στα παιδιά, για
όλους τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω. Για να βάλουν την τέχνη στη ζωή
τους. Να γεύονται και να μαγεύουν από τον ουρανίσκο μέχρι τον καμβά τους… Με
χρώματα που δίνουν αίσθηση φουντουκιού, αμυγδάλου, φιστικιού,σοκολάτας, βανίλιας Μαδαγασκάρης, και
φράουλας- γιαουρτιού σε remix. Για να είναι
«πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής τους». Ακριβώς όπως ο
ιερός για εκείνη, στίχος του Διονυσίου
Σολωμού. Θέλει να γεμίσει τις αθώες τους καρδιές, με παιχνιδιάρικες,
καρτουνίστικες, ζωηρές πινελιές, για να τις κάνει να χτυπάνε στο ρυθμό του
ενθουσιασμού, και, μιας θέλησης και όρεξης μεγάλης. Καλή συνταγή, που κάνει
τους πάντες να ξεπερνάνε και τις πιο αντίξοες συνθήκες. Αναντίρρητα, τα γερά,
φρέσκα και … «νόστιμα» υλικά της , συνδυάζονται μεταξύ τους τέλεια, σα να
μιλάμε για αποχρώσεις και χρωματικές συνθέσεις.
Της αρέσει και να χαρίζει φως σε παιδικά μυαλά, λέγοντάς
τους ιστορίες για τον ToulouseLautrec, τον Kandinsky, τον Picasso, το VanGogh, το LeonardoDaVinci, το Monet, αλλά και το Λύτρα, τον Ιακωβίδη,
το Μυταρά, τον Τσαρούχη, και όλους όσους ενέπνευσαν και εμπνέουν το έργο της και
θρέφουν το όνειρό της, αφού μιλώντας για αυτούς καταλαβαίνει κι η ίδια γιατί
αγαπά τη δουλειά της, τόσο όταν έχει αναλάβει κάποιο πίνακα, και πολύ
περισσότερο, όταν μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις και τις πολύτιμες εμπειρίες της,
σε παιδιά με πείσμα και δίψα για μάθηση και διδαχή που εντυπώνεται, λαξεύοντας
το μυαλό και δημιουργώντας του καινούργιους κόσμους από την αρχή, γνήσιους,
φωτεινούς, καθαρούς, γεμάτους αλήθεια και αγάπη για τη γνώση, σαν παιδικά
δωμάτια. Σαν κάποια μελωδία, που είναι γνώριμη στ’ αυτιά σου, μα, κάθε μέρα που
την περπατάς νότα-νότα, βρίσκεις παντού,
πάντα και για πάντα κάτι καινούργιο ν’ αγαπήσεις μέσα της. Κάτι που σου φωτίζει
μια μικρή πτυχή της. Κάτι γλυκό για να το έχεις εντός σου. Αυτά λέει στα
μαθητούδια της και τα βαζει στη ζωή και τη συναισθηματική πλευρά της, αυτή που
υπάρχει πίσω από φώτα και κουρτίνες, και καμιά φορά, σε βρίσκει πασαλειμμένο με
του κόσμου τις μπογιές, και, πολύ, μα πάρα πολύ ευτυχισμένο.
Ο ήλιος μπήκε στο δωμάτιο φωτεινός και γελαστός,
σίγουρος για την καινούργια μέρα και πιο γενναιόδωρος από ποτέ.
Μου έδωσε ένα φιλί από’κείνα της αιώνιας εφηβείας
κι ύστερα γέμισε τον άδειο αέρα του πρωινού με μουσική…
Η μέρα θύμιζε γιορτή κι όλα είχαν χρώματα έντονα,
μα και γλυκές μυρωδιές από’κείνες που ξετρελαίνουν τα πιτσιρίκια. Πιτσιρίκια…
Όπως εσύ κι εγώ κάποτε, θυμάσαι;
Κούκλες και ποδήλατα…Κι αγάπες! Εικοσιεννιά χρόνια
τώρα , όλα στο δόγμα των καιρών , ν’αλλάζουν μέρα τη μέρα… Κι αυτό πάντα φέρνει
τρόμο…
Μα οι αγάπες , οι προσευχές και τα όνειρά μας, όλα
στο ίδιο χρώμα…
Το χρώμα του ηλιοβασιλέματος, ιδίως όταν το κοιτάς
μ’ερωτευμένα μάτια…
Ο ήλιος φεύγει το ίδιο γελαστός , το ίδιο σίγουρος
και το ίδιο γενναιόδωρος, όσο σε ξύπνησε, με ξύπνησε, μας ξύπνησε…
Μας έκανε να θυμηθούμε ότι στο κάτω κάτω είμαστε
μόνο άνθρωποι κι αυτό είναι που μετράει πάνω και πέρα απ’όλα…
Η
εποχή που δίνουμε Πανελλήνιες είναι η εποχή που νομίζουμε ότι βλέπουμε στον
ύπνο μας τη Μόνικα Μπελλούτσι ή αντίστοιχα τον Αντώνη Νικοπολίδη, να μας ρωτάει
για τη διακρίνουσα, τα συστατικά του υγρού πυρός, τον τύπο της στροφορμής, τα μείγματα
και τη Νέα Αθηναϊκή Σχολή. Όμως, πίστεψέ με: Οι Πανελλήνιες ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ GAMEOVER.
Γιατί,
όσοι σ’ αγαπάνε, σ’ αγαπάνε γι’ αυτό που είσαι κι όχι για τη σχολή που
ενδεχομένως θα πας.
Χαλάρωσε
λοιπόν, κι απόλαυσε το ταξίδι, γιατί έχεις πολλά να ζήσεις ακόμα!
Έτσι κι επισκεφθεί αχινός το ποδαράκι σου,
όχι μόνο «πετάει», αλλά «τσιμπάει-τσιμπάει» και σε κάνει να χορεύεις «τσάμικο»
από τον πόνο…!!!
Και πάει ο έρμος ο αρμόδιος να σου βγάλει τα
αγκαθάκια,και ακούει εναλλάξ τις εξής version:
Τη μια, να βογκάς σα να πρόκειται να
γεννήσεις, και την άλλη, να κάνεις λες και είσαι υψίφωνος που έχει πάθει
διάστρεμμα…
Κι όταν τελειώνει το βάσανό σου και το
βάσανο του αρμοδίου για αυτή τη δύσκολη «αποστολή», που τράβηξε ο άνθρωπος του
Χριστού τα Πάθη με τις υστερίες σου, η σκέψη σου είναι ότι έχεις καιρό να
κάνεις χαλάουα, και ο αρμόδιος, ή πολύ ευγενικός είναι, ή πολύ στραβός, ή κάνει
απλώς «τα στραβά μάτια»…
Μια φορά
κι έναν καιρό, ή όπως μπορεί ο καθένας να φανταστεί ότι αρχίζει το δικό του
πραγματικό παραμύθι, σε κάποια Αθήνα που δε θρηνούσε θύματα οικονομικού ή
οποιουδήποτε άλλου πολέμου που μπορεί να οδηγεί τον κόσμο σε συναισ
θηματικό
αδιέξοδο, ονειρεύτηκα, ονειρεύτηκες, ονειρεύτηκε κι ονειρευτήκαμε, όλοι μαζί,
μια ιστορία, για μια αγάπη, τόσο κινηματογραφική όσο κι αληθινή, που έλαβε χώρα
κάτω απ’ το παράθυρό μου, κι έκανε τις σταγόνες της βροχής, να γίνονται άηχες.
Μπορεί όμως να συνέβη και σε κάποια επαρχία… Σαν όλες τις αγάπες τις
καθημερινές, τις ζεστές, τις ανθρώπινες, που κάνουν τις μέρες μας πιο φωτεινές,
άξιες να λέγονται Άγιες…
Ποιος
ξέρει…
Άλλωστε,
παντού η καρδιά του ανθρώπου, χτυπάει με τον ίδιο τρόπο, ακόμα κι όταν
χρειαστεί να επιβάλλεις στα συναισθήματά σου σιγή…
Η αγάπη
όμως, φτάνει έστω και με βουβό τρόπο, βουβό χαμόγελο, πέρα απ’ τα όρια, κι εκεί
συναντά κορίτσια κι αγόρια, που ξέρουν πως το μαζί δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο.
Η Μίλα
λοιπόν, ένα κορίτσι απ’ αυτά που συναντάς στη διπλανή σου πόρτα, ακούμπησε
κάποτε την καρδιά της στην καρδιά του Φώτη. Αυτός την έκανε να αισθάνεται σαν
πεντάχρονο από χαρά, κάνοντάς της τον κλόουν καθώς της έστυβε πορτοκάλια και
μανταρίνια όταν είχε γρίπη, κι αναλύοντάς της τα οφέλη που θα της έδινε η
βιταμίνη Cτους…
Κι όχι μόνο…!! Της έλεγε και για τη θεραπευτική αξία που θα βρούμε στο καθένα
βότανο από τα αμέτρητα φακελάκια τσαγιού. Ολόκληρη συλλογή τη λες. Την είχε στο
ντουλάπι της, θησαυρός κατεχινών, κλπ.-ναι, όλη τη βοτανική, τη βιολογία και τη
φυτολογία της είπε ο Φώτης, μεταξύ ανεκδότων «του συρμού» για να την κάνει να
γελάει.
Σαφώς κι
εκείνος ένιωθε άλλος άνθρωπος κοντά της, άφηνε το σοβαρό του εαυτό και
ξανάβρισκε εκείνο το παιδάκι, που μιλούσε για γαλάζια νησιά, καράβια και
πυξίδες, και της έλεγε ιστορίες για τα αστεράκια, τους πλανήτες, τους γαλαξίες,
και, γενικότερα, όλα τα ουράνια σώματα που μπορεί κανείς να παρατηρήσει με
γυμνό μάτι. Της έλεγε μαγικές ιστορίες, ακόμα και για τα άστρα αυτά, που η
αίσθηση της ανθρώπινης όρασης αδυνατεί να αγγίξει και να συλλάβει. Άλλες είχαν
επιστημονική βάση και άλλες όχι. Ήταν δημιουργήματα της φαντασίας του και την
εντυπωσίαζαν.
Την άφηνε
κι αυτός, να του μιλάει με τις ώρες για τις ταινίες και τις θεατρικές
παραστάσεις που αγαπούσε και να του παριστάνει αμήχανα τις ηρωίδες τους.
Της
έφερνε δισκάκια, μ’ άγνωστους τότε καλλιτέχνες και ερμηνεύτριες, που πολύ
αργότερα, έγιναν «αστέρια» της ποπ και ροκ σκηνής, με μεγάλη απήχηση στο
νεανικό κοινό.
Μιλούσαν
για θέματα από Ιστορία Τέχνης και τριγωνική διάταξη ζωγραφικών πινάκων, αλλά
και πολλά άλλα, πολύ διαφορετικά, όπως για παράδειγμα, την… τεχνική του off-side, και τους «μάγους της
μπάλας»…!!!!!
Όταν η
κουβέντα έφτανε στη λογοτεχνία, ο Φώτης, θυμήθηκε ένα φίλο του που το όνομά του
ήταν Χρήστος, και, κάθε φορά, συστηνόταν περιπαιχτικά: «MynameisChristos, MonteChristos», έκανε μιμητικά και κλοουνίστικα
ο Φώτης…
Και η
Μίλα, ακούγοντας τη συγκεκριμένη ιστορία ξανά και ξανά, «έσκαγε στα γέλια»…
Άλλωστε, ο Φώτης, κάθε φορά, τη διάνθιζε με καινούργια στοιχεία, λες και την
ξαναζούσε καθημερινά, κι έβρισκε κι έβαζε σ’ αυτήν κάτι κάθε φορά όλο και πιο
κωμικό, ικανό να της αποσπάει πάντα μια ανάσα γέλιου παραπάνω…
Του άρεσε
να την κάνει να γελάει… Την έκανε να μοιάζει γοητευτικά χαζούλα, σαν τρυφερό
μωράκι…!!!!
Αλλά κι
όταν φοβόταν η όψη της άλλαζε, γινόταν περισσότερο ροζ, κι έκλεινε τα μάτια
της, κι ένιωθε εκείνος σα να έχει στην αγκαλιά του ένα σκιουράκι.
Μια μέρα
βροχερή, ακούστηκε απ’ τον ουρανό μια αστραπή κι εκείνη θυμήθηκε την ιστορία
που της έλεγε η γιαγιά της για τη γάτα με τα λαμπερά μάτια, κι έπαψε να
φοβάται. Την είπε και σε εκείνον, κι αυτός γέλασε.
Την
αγαπούσε αυτή της την αφέλεια και τη φιλούσε κάθε φορά που έλεγε ιστορίες
παραμυθένιες, από μια ηλικία παιδική, που της ήταν πολύτιμη κι έμοιαζε να έχει
όλης της γης και του ουρανού τα χρώματα.
Σα δρόμος
που την οδήγησε σε μια εφηβεία γεμάτη ρομαντισμό και ρομαντικούς. Είναι
συναισθηματική και ηθική επανάσταση και είναι άξια να τη χαρίσεις σε κάθε
παιδί, για να μην τυλιχτεί στα «πλοκάμια» της τεχνολογίας και χάσει τη ζωή.
Μια ζωή
που χρωστάει στον καθέναν από εμάς έναν έρωτα, είτε με τη θάλασσά του, την
πατρίδα και τον τόπο του, είτε με μια ανθρώπινη καρδιά, γενναία στην αγάπη και
στο πέρασμα των χρόνων και των πόνων της θνητής φύσης μας.
Γοητευμένος
από την παιδικότητα και το θάρρος της ψυχής της γινόταν κι αυτός παιδί, και της
μιλούσε για τα πουλάκια του ουρανού, που ότανδε βρίσκονταν κάπου ψηλά να πετάνε, πάθαιναν κατάθλιψη, γιατί, έλεγε,
στα χαμηλά δεν αντέχουν κι ο ουρανός είναι το φυσικό τους σπίτι… Δίκιο είχε…,
σκεφτόταν η Μίλα, μα δεν έλεγε τίποτα… Κι ας τα έβλεπε, να γίνονται ένα με τον
αγέρα ατενίζοντάς τον, και να σου δημιουργούν τη διάθεση να ονειρεύεσαι…
Μια
νύχτα, καθώς κοιτούσαν τα άστρα, με το Σέρπ δίπλα τους, το σκυλάκι που είχαν
βρει τυχαία στον πεζόδρομο της γειτονιάς τους, της είπε να μην τον ξεχάσει,
ακόμα κι αν φύγει.
Του είπε
πως αποκλείεται να τον ξεχάσει, ακόμα και με λοβοτομή.
Κοίταξε
τον Σέρπ, που πήγαινε προς το σπίτι.
Τον είχαν
ονομάσει έτσι από την ταινία «Σέρπικο», γιατί πίστευαν πως μόνο τα σκυλιά
ξέρουν το δρόμο για τον Παράδεισο.
Προσπάθησε
να καταλάβει τι ήθελε να πει ο Φώτης, μα δε μπόρεσε. Δε μπόρεσε, μέχρι την άλλη
μέρα το πρωί, που ξύπνησε χωρίς το Φώτη, μα βρήκε δίπλα τηςένα βιβλίο. Το εξώφυλλο έγραφε: «Η εποχή των κερασιών».
Μέσα η
αφιέρωση έγραφε: Σ’ έναν κόσμο πιθανοτήτων, ας ζήσουμε κι εμείς οι απίθανοι…
Έστω για λίγο… Σ’ αγαπάω πάντα…
Περίμενέ
με ή έλα μαζί μου…
Ο Φωτεινούλης σου…
Θυμήθηκε
το αστείο του το χθεσινό βράδυ, όταν του είπε:
-Ήταν
απίθανο που σε συνάντησα… Γίνεται η ζωή μου απίθανη μαζί σου!!!
-Εγώ ο
απίθανος, γέλασε, μόνο με εσένα, την τρελά, γλυκά απίθανη έζησα, βρήκα φως…
Μ’ αυτή
τη σκέψη, κοίταξε τον Σέρπ, που χαζοξυπνούσε, είπε ένα αποφασιστικό «πάμε», και
η ταχύτητα με την οποία οδήγησε προς το αεροδρόμιο, ξεπέρασε και τον καλύτερο
ραλίστα.
Τον βρήκε
καθισμένο να μιλά στο τηλέφωνο. Η μεταγραφή του σε ομάδα της Ιταλίας ήταν πια
γεγονός και εκείνη δεν ήθελε να το χάσει, να τον χάσει. Πλησίασε φωνάζοντας:
«Το χρώμα
στους αγώνες μας, το δίνουν τα όνειρά μας, Απίθανε. Είμαι εδώ μαζί σου και
κανείς και τίποτα δε θα χαθεί. Σ’ αγαπώ…». Εκείνη η πτήση ήταν η πρώτη της
κοινής τους ζωής κι η πιο πολύτιμη, γιατί, μαζίτους σπαρταρούσε και μια νέα καρδούλα, σπόρος γνήσιας αγάπης, με γεύση
σπιτική βυσσινάδα, μανταρίνι και καρπούζι.
Από μικρό κοριτσάκι, θυμάται
τον παππού της να της δείχνει το κομμάτι του ουρανού, που μέσα του σχηματιζόταν
ένα μικρό αστρικό κατσαρολάκι.
Όταν μεγάλωσε, κατάλαβε ότι
αυτό το κατσαρολάκι, το κουβαλά κάθε γυναίκα μέσα της, γεμάτο με το ιερό, το
μητρικό της γάλα για ν’ αναθρέφει μικρούς διαμαντένιους ιππότες και ζαχαροπειρατίνες,
με σπουδαία καρδιά.
Και, πως, όπως σ’ όλου του
κόσμου τα καλά παραμύθια, δίπλα σε κάθε γενναίο άνδρα, βρίσκεται μια γυναίκα
δυνατή και φωτεινή, έτοιμη ν’ αντέξει κάθε μάχη.
Κι έτσι όλοι οι άνθρωποι,
τόσο στα παραμύθια όσο και στη ζωή, μαγικά συνυπάρχουν, επειδή αγαπιούνται.
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος
μοιάζει να κουβαλά μέσα του «αόρατες πόλεις»…
Ο κόσμος της ιδέας, παραμένει
σταθερός, ικανός να δίνει σχήμα σε καθετί ορατό, ενώ τα κέντρα που επηρεάζουν
το χαρακτήρα, εξελίσσονται, βελτιώνονται μέσω της μάθησης και της κοινωνικής
μας παιδείας.
Ο τρόπος που λειτουργεί το
συναισθηματικό μας DNA, επηρεάζει τις αντιδράσεις μας
στις κάθε τύπου επαφές μας, στα ερεθίσματα που λαμβάνουμε, π.χ. από το πώς
διάγουμε την παιδική μας ηλικία, μέχρι τα μουσικά μας ακούσματα, ή ακόμα και
τον πρώτο έρωτα.
Συνεπώς, είναι σημαντικό να
χτίζεται κάθε φορά κάτι γερό μέσα μας, που θα έχει θεμέλιο την καρδιά μας.
Η
δουλειά και η δημιουργικότητα, μπορούν να μας βγάλουν από τη ρουτίνα… Όμως, τι θα
κάνεις αν δεν έχεις κάποιον να τραβήξει την κουρτίνα και να φέρει φως στο
δωμάτιο, να κάνει το μυαλό σου να λάμψει;
Μηνανησυχείς! Έχεπίστηστηζωή. Δεν
παρατάει ποτέ αυτούς που δεν τα παρατούν. Δε θα μείνεις ποτέ μόνος. Κιόπωςλένεκαιστοχωριόμου: Friendscancomeinallshapesandsizes!!
