Κρεσεντίνι…

Οι θεοί δεν πεθαίνουνε στην Πέλλα. Έτσι μου είπε ο γιος μου όταν ξύπνησε από’ κείνον τον όχι τόσο αθώο πυρετό, γιατί τον ταλαιπωρεί ακόμα κι όταν φεύγει, αφού αφήνει κάτι «δέκατα», που ουσιαστικά σου ζαλίζουν το κεφάλι, και πονάει το παιδικό κορμάκι, όσο καλά κι αν κρύβεται ακόμα και μέσα σε σώματα που έχουν ξεχάσει ή απαρνηθεί την όποια παιδικότητά τους.

Του έβαλα κομπρέσες με ξίδι, και τον άφησα να ξεφυλλίζει ένα περιοδικό με κλασικά κόμικς, κι όταν του έπεσε ο πυρετός, επειδή του αρέσουν πολύ οι καταδύσεις και τα άλογα, του έβαλα στο βίντεο μια ταινία, όπου η πρωταγωνίστρια, που αρχικά, ήταν παιδάκι σε ορφανοτροφείο, και τελικά κατάφερε να κάνει καταδύσεις με άλογα, και παρόλο που κόντεψε να χάσει την όρασή της, βρήκε τον έρωτα στο βυθό και σε μάτια σαν διαμάντια… Ίσως να έκλαψε πολύ εκείνο το απόγευμα ο Μιχάλης, κι εγώ μαζί του, γιατί δεν ήμασταν συνηθισμένοι στο να εξωτερικεύουμε τα συναισθηματα μας, αλλά του Μιχάλη του έπεσε ο πυρετός, γιατί αποφορτιστηκε από τη συγκινηση, κι εμένα ο ρομαντισμός ξανάγινε δευτερη φυση μου και ξανάπιασα μουσαμάδες και πινέλα.

Μαρία Σχίζα