Η εποχή και η εξοχή συνεχίζεται…
Και σε βρίσκει να αναρωτιέσαι πως έγινε το παιδί μέσα σου
μεγάλος, αλλά ο μεγάλος γίνεται κάθε
τόσο παιδί, και ξεκινά απ’ την αρχή να μετρά, όχι βαθμούς πια, αλλά
μπάνια και παγωτά, γιατί, κακά τα ψέματα, το μόνο που του έμεινε απ’ τα
τετράδιά του, είναι μια σελίδα. Μια σελίδα που λέει ότι το όνομα του Ιουλίου
στην αρχαία λατινική προερχόταν από μια λέξη, που η ρίζα της, σημαίνει ουρανός.
Θυμάσαι τη γιαγιά στ’ αλώνι, να σιγοτραγουδά τα κάλαντα του θερισμού, και την
πολύτιμη ευχή της: Μη γίνεις τίποτα. Μόνο
να είσαι. Και να ξέρεις ότι τα χέρια τα
έχουμε για να πιάνουμε τούτη τη γη, και, να την κάνουμε να καρπίσει, ν’
ανθίσει. Να παλεύουμε με τα εμπόδια και να τα ξεπερνάμε.
Κι έτσι, καθώς «σβήνει» η μέρα, μ’ αυτή σου την ανάμνηση,
σκέφτεσαι ότι το μόνο που βάσταξες να γίνεις σε τούτο τον τόπο, είναι άνθρωπος.
Να προχωράς με βήμα σίγουρο και να νιώθεις πως ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν πτηνά
του ουρανού, ελεύθερα στο γαλάζιο αέρα, το χέρι σου τα ζωγραφίζει, τα
σχεδιάζει. Και τα αφήνει να ταξιδεύουν, ν’ ανακαλύπτουν ορίζοντες κι ύστερα να
φτιάχνουν φωλιές και πατρίδες.
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου