«Του θέρους οι αγάπες»

Μου είπαν κάποτε για ένα καλοκαίρι, από εκείνα που τα περιμένεις με λαχτάρα για να σε λούσει ο ήλιος τους.

Να σε μεθύσει ο έρωτας! Αυτό το καλοκαίρι το κυνηγούσα από παιδί , και το’βλεπα…Το’βλεπα στα χαμόγελα όλων εκείνων που ήξεραν πόσο σημαντικό είναι ν’αγαπάς…

  Ν’αγαπάς τις στιγμές που σε αξιώνουν να κοιτάς κατάματα τη ζωή και να της λες «ευχαριστώ».

Να τη γεύεσαι και να χορταίνεις μια-μια τις σταγόνες που μένουν στο στόμα κι έχουν το άρωμα του αγαπημένου σου καλοκαιρινού φρούτου…

Ν’αγαπάς εκείνο το σκοτάδι, που το φωτίζει η ασημένια φέτα του φεγγαριού.

Να θυμάσαι πάντα τον παιδικό σου όρκο και κάθε φορά που κοιτάζεις εκείνη τη λεπτή ασημένια γραμμή να λες : «θα σ’αγαπάω για πάντα». Κι είναι τότε που ο όρκος χάνεται στο πλήθος κι έρχεται από στόμα σε στόμα εκεί που ανήκει:

Στο γαλάζιο καλοκαίρι, το θέρος με τις μεγάλες αγάπες. Γι’αυτό το καλοκαίρι έλεγαν κάποτε. Κι ορκίστηκα , από παιδί να τ’αγαπάω για πάντα!

Μαρία Σχίζα