Ιουλιέτες του Ιουλίου…

Από το παράθυρό σου, βλέπεις εκείνο το δρόμο της γειτονιάς, που, τέτοια εποχή κάθε χρόνο, γεμίζει από παιδιά που τρέχουν κυνηγώντας, μια πάντα ελαφρώς ξεφούσκωτη, μπάλα ποδοσφαίρου. Παιδιά που ξέρουν πως η ζωή, γίνεται τέχνη, γιατί είναι ανάσα, θαύμα, όνειρο. Και που πάνω απ’ όλα ξέρουν πως πάντα πίσω από το 2+2=4 και το λύω-λύεις λύει, κτλ., θα υπάρχει πάντα εκείνο το δειλό, ευάλωτο χαμόγελο, «με σιδεράκια ή χωρίς», όπως λένε. Εκείνο το χαμόγελο που ξεπηδά απ’ τα παλιά βιβλία και τα, vintage πλέον, πικάπ.

Εκείνο που το βλέπουν σ’ όλες τις Ιουλιέτες του Ιουλίου, που περιμένουν κάτω εκεί στην παραλία. Και όχι! Δεν έχουν σκοπό ν’ αργήσουν. Έχουν σκοπό να ζήσουν…!!!

Μαρία Σχίζα