Ισορροπία…

Δεν έχουν τόσο σημασία τα λόγια, όσο  τι εννοεί ο καθένας  με τις πράξεις  του, και πως μπορεί μια ελάχιστη  πράξη, να βοηθήσει έναν άνθρωπο ουσιαστικά και να αποκαλύψει ένα μεγάλο και γενναίο εαυτό, όχι με την έννοια του ήρωα, αλλά με την έννοια του συνανθρώπου. Γι’ αυτό, να υπάρχεις…  Για να ισορροπούν κοντά σου, όσοι αγαπάς!

Μαρία Σχίζα

«Του θέρους οι αγάπες»

Μου είπαν κάποτε για ένα καλοκαίρι, από εκείνα που τα περιμένεις με λαχτάρα για να σε λούσει ο ήλιος τους.

Να σε μεθύσει ο έρωτας! Αυτό το καλοκαίρι το κυνηγούσα από παιδί , και το’βλεπα…Το’βλεπα στα χαμόγελα όλων εκείνων που ήξεραν πόσο σημαντικό είναι ν’αγαπάς…

  Ν’αγαπάς τις στιγμές που σε αξιώνουν να κοιτάς κατάματα τη ζωή και να της λες «ευχαριστώ».

Να τη γεύεσαι και να χορταίνεις μια-μια τις σταγόνες που μένουν στο στόμα κι έχουν το άρωμα του αγαπημένου σου καλοκαιρινού φρούτου…

Ν’αγαπάς εκείνο το σκοτάδι, που το φωτίζει η ασημένια φέτα του φεγγαριού.

Να θυμάσαι πάντα τον παιδικό σου όρκο και κάθε φορά που κοιτάζεις εκείνη τη λεπτή ασημένια γραμμή να λες : «θα σ’αγαπάω για πάντα». Κι είναι τότε που ο όρκος χάνεται στο πλήθος κι έρχεται από στόμα σε στόμα εκεί που ανήκει:

Στο γαλάζιο καλοκαίρι, το θέρος με τις μεγάλες αγάπες. Γι’αυτό το καλοκαίρι έλεγαν κάποτε. Κι ορκίστηκα , από παιδί να τ’αγαπάω για πάντα!

Μαρία Σχίζα 

«Χίλια φωτάκια ανάβουν μικρά»

Όμορφο είναι ό,τι σε βγάζει από το σκοτάδι, λένε.

Σαν καλοκαίρι, όπου όλα εκπέμπουν φως.

Σαν μια έναστρη νύχτα που σου δείχνει το δρόμο.

Και σε ξανακάνει έφηβο, τρελό, ποιητή, ερωτευμένο.

Έτσι.

Για να νιώθεις και πάλι ότι όλα σου ανήκουν.

Εκεί. Να σε παίρνει ο ύπνος σ’ ένα κατάστρωμα πάνω και μες στο όνειρό σου ν’ ακούς πάλι το παιδί που τραγουδά αμέριμνο δίπλα στο κύμα. Είσαι εσύ.

Και σε ξυπνά η ερώτηση:

« Ποιά είναι η τελευταία φορά που είπες σ’ αγαπώ;»

Μαρία Σχίζα

« Θά’ θελα να’χα δέκα σακουλίτσες»

 Η φιλία είναι από τα τελευταία μαγικά που υπάρχουν σ’αυτόν τον κόσμο. Μοιάζει να ξέμεινε με την ελπίδα, σ’ εκείνο το διάφανο κουτί, με το ροζ δαντελένιο σεμεδάκι, από τη σο

φίτα του σπιτιού της γιαγιάς, που πάντα, ακόμα και τώρα, πηγαίνοντας στο πατρικό του χωριού, νιώθεις ζαχαρένιες καραμέλες στην τσέπη σου.

Και λειτουργούν οι καραμέλες κι οι στιγμές της αθωότητας, παυσίπονο στον κόσμο που αλλάζει.

Μαρία Σχίζα

Σε μια αγκαλιά…

Κάθε καλοκαίρι, τα άσχημα μικραίνουν, συρρικνώνονται. Η ομορφιά σκορπίζεται και μένει εκεί, ατόφια, πλήρης, γήινη. Κι έρχεται κάποτε ένα καλοκαίρι, που αγκαλιάζεις δειλά την πιο μικρή ζωή, την πιο ιερή ανάσα. Είναι φιλί του κόσμου, νερό πηγής που ξεπλένει πληγές και δύναμη. Είναι το επόμενο βήμα, η επόμενη γενιά. Είναι κομμάτι της δικαιοσύνης αυτού του κόσμου. Είσαι εσύ, που

θα μεγαλώσεις αύριο, σ’ έναν καλύτερο κόσμο.

Μαρία Σχίζα

«Το όνειρο ενός καλύτερου κόσμου» Don’t wait for a better world, make the world better.

Η πρώτη γυναίκα που νιώθω ως ηρωίδα στη ζωή μου, όχι με τη μυθιστορηματική έννοια ήταν η γυναίκα με σκλήρυνση κατά πλάκας που μεγάλωνε ένα αγόρι με εγκεφαλική παράλυση βαριάς μορφής. Το αγόρι αυτό το υπεραγαπούσε , το έφερνε για φυσικοθεραπεία μόνη της και του έδινε τη φροντίδα με κάθε τρόπο. Δεν ξέρω γιατί γράφω αυτήν την ιστορία και δεν περιγράφονται με λόγια τα συναισθήματα που μου άφησε. Ξέρω μόνο πως ένα πρόβλημα όταν το βλέπεις με αγάπη δεν είναι

πρόβλημα. Δε θα έκλαιγαν παιδιά, αυτοί που φροντίζουν κι αυτοί που φροντίζονται δε θα ένιωθαν κουρασμένοι ούτε ευάλωτοι, θα είχαν διάθεση για ΖΩΗ και ΧΑΡΑ. Κάνε μου μια χάρη: όταν δεις αυτό το κείμενο κλείσε τα μάτια σου και ονειρέψου έναν καλύτερο κόσμο γιατί αυτός ο κόσμος θα αλλάξει. Αν δεν αλλάξει θα σε πάρω να φύγουμε. Στο υπόσχομαι.

Μαρία Σχίζα

“Zorba”, the last…

 

Σε μια Ελλάδα που έμαθε να ζει με τους μύθους της, το Καλοκαίρι ετούτο, ήρθε να στερήσει πολλά.

Κυρίως όμως, στέρησε πρόσωπα- σύμβολα.

Ένα απ’ αυτά, ο Μιχάλης Κακογιάννης, που « φεύγοντας» σαν σήμερα, άφησε τη χώρα φτωχότερη σε πολιτισμό και ήθος.

Οι ταινίες του είχαν τη λεβεντιά του ανθρώπου, που σέβεται τη γενναιοδωρία της Τέχνης και την υπερασπίζεται στο έπακρο.

Η παράφορη αγάπη της Στέλλας και ο θαρραλέος χορός του Ζορμπά, είναι κάποιες απ’ τις πολλές κορυφαίες κινηματογραφικές του στιγμές, που θα μείνουν ανεξίτηλες στη μνήμη μας κι ανέπαφες στο πέρασμα του χρόνου.  

Μαρία Σχίζα

Φαντασματάκι του καλοκαιριού…

Ξέρω τι έκανες πέρυσι το καλοκαίρι… Και φέτος και του χρόνου και κάθε καλοκαίρι…

Σ’ εκείνη τη μικρή σκηνή, τη δανεική… μα τόσο ιδανική, που έφτανε για να εξάψει τη φαντασία σου, και να τη μετατρέψεις σε παλατάκι…

Ένα παλατάκι, που χωρούσε όλα σου τα υπάρχοντα, και κυρίως, καρδιά…

Κάθε χρόνο, φαντασματάκι του καλοκαιριού, σε βουνό, πηγή, θάλασσα, και…

 “-See you later, alligator…

-In a while, crocodile…”

Κι άλλα τέτοια…

Γιατί, όπως λένε, «πώς ν’ αντέξεις δίχως μύθο,

την αλήθεια αυτού του κόσμου; »

Keep summerloving,

Μαρία Σχίζα

Στου ονείρου τη γωνία…!!!!!!

Η αγάπη μένει. Δεν έχει διεύθυνση. Θα τη βρεις στα χαμόγελα των φίλων σου και στην ισορροπία που κρατάς, ακόμα κι όταν όλα γύρω διαλύονται.

Γιατί η ζωή, σου έχει τα καλύτερα στη γωνία. Εκείνη τη γωνία που, κάθε φορά, θες να σκύψεις να φιλήσεις το χώμα της. Αυτό, που είναι ποτισμένο με τα όνειρα που θρέφουν τις πράξεις σου.

Σ’ αγαπώ πολύ,

(Κι αυτό και να θες,

δεν αλλάζει…!!!)

 * Κι όταν στεναχωριέσαι και θες να τα παρατήσεις, να θυμάσαι πάντα το λόγο για τον οποίο ξεκίνησες…!!!!!

Μαρία Σχίζα

Η σβούρα

Μια απ’ τις πιο γερές, και συνάμα ιερές αναμνήσεις των αθώων χρόνων, είναι αυτή, που τα θερινά μας απογεύματα, μας έβρισκε να κυνηγάμε βελανίδια. Ο στόχος , ένας: Να παίξεις! Να πάρεις το βελανίδι και μ’ ένα λεπτό ξυλάκι μέσα του, να φτιάξεις μια αυτοσχέδια σβούρα. Μια σβούρα που με απλότητα κι αλήθεια μπορούσε να μετακινήσει βουνά. Έτσι για να πάψουν να δακρύζουν όταν τα βρέχουν οι ουρανοί.

Μαρία Σχίζα 

Σήματα αγάπης

Στο μικρό χωριό τα καλοκαίρια δεν έχουμε wi fi αλλά why try . Αυτό σημαίνει ότι για να επικοινωνήσεις γίνεσαι expert στα «σήματα καπνού». Και ίσως αυτό είναι καλύτερο γιατί καταλαβαίνεις τι έχεις πραγματικά ανάγκη τόσο από τα στοιχεία της φύσης , όσο κι από τους

ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν χαρίζοντάς σου απλόχερα μια λέξη, μια αγκαλιά, ένα φιλί. Κι αυτό χωρίς να το ζητάς. Κι όχι πατώντας άψυχα κουμπιά, μα δίνοντας τα χέρια.
Μαρία Σχίζα  

Όσα θα πει η θάλασσα…

Η θάλασσα ανοίγει σαν αγκαλιά που όλο μεγαλώνει και βαθαίνει δημιουργώντας ρεύματα αγάπης.

 Κοντά στα κύματα μπορεί να συναντήσεις μωράκια-έρωτες να φτιάχνουν μικρά ζαχαρένια βαρκάκια για τους περαστικούς.

  Θα δεις τα γυμνούλικα ζωηρά κορμιά τους να τρέχουν ολόγυρά σου.

   Να σου μαθαίνουν τη ζωή από το άλφα ως το ωμέγα, ξανά και ξανά.

Μαρία Σχίζα

Μαζί…

Η αγάπη είναι ένα φως που ρέει μέσα στο κορμί σου, στο κορμί μου, γεμίζει την ψυχή. Τη χαρίζει στο Σύμπαν πλούσια, ελεύθερη, ανοιχτή, έτοιμη να δεχθεί και να δώσει δώρα και να μοιραστεί μυστικά.

 Γιατί, όπως λένε, σημασία στο ταξίδι, δεν έχει ο προορισμός, αλλά ο συνοδηγός.

  Εκείνος που θα σου κρατήσει παρέα στα εύκολα και στα δύσκολα κάνοντας το σκοτάδι μέρα που λούζεται με ήλιο απ’ την αξία της πίστης στο μαζί.

Μαρία Σχίζα

Θες να γίνουμε φίλοι;

Η ευγνωμοσύνη και η συγγνώμη από και προς τους επιστήθιους φίλους μας είναι μέσα μας. Το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να μοιραστείς μυστικά, ή να κάνεις κάποιες σοβαρές κι ενδελεχείς συζητήσεις, για τον καθένα μπορεί να εκφραστεί διαφορετικά.

Είναι απλό: Σκεφτείτε πως πρέπει να κάνετε, ή να σας κάνουν μια υποδόρια ένεση. Σκεφτείτε τις αντιδράσεις σας ως προς αυτό, και το γνωστό «σύγκρυο» που μας πιάνει. Κάπως έτσι, μ’ αυτό το αστείο παράδειγμα, μπορείς να ξέρεις πόσο ανοιχτά μπορείς να μιλάς και να φέρεσαι σε μια ανθρώπινη σχέση.

Μια ειλικρινής φιλία δηλαδή μπορεί να βασιστεί πολύ καλά στο « μισή ντροπή  δική μου, μισή δική σου», και να «χτίζεται», αντέχοντας στο χρόνο και γιατρεύοντας τον δικό σου ή το δικό μου πόνο και χαρίζοντας δύναμη και σωματικές κι άλλο τόσο ψυχικές αντοχές.

Μαρία Σχίζα

Το φιλί της ζωής!!!!!

Σήμερα είναι παγκόσμια ημέρα φιλιού.

Τα φιλιά είναι ο πιο απλός και σίγουρα ο πιο δυνατός τρόπος να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας για τους ανθρώπους μας, αλλά και ο πιο μεγάλος σύμμαχός μας στην καθημερινότητα. Ένα φιλί μπορεί να σου εμπνέει στοργή, εμπιστοσύνη, ασφάλεια. Υπάρχουν όμως και τα φιλιά που έρχονται στον απαραίτητο χρόνο και τόπο, και, λέγονται « φιλιά της ζωής», γιατί, ο λειτουργικός τους ρόλος, είναι να σώζουν μια ζωή, ενώ αυτή βρίσκεται σε κίνδυνο.

Κι υπάρχουν και τα αόρατα «φιλιά της ζωής», αυτά που δίνεις σε κάποιον που αγαπάς, κάνοντάς τον να γελάσει ή να κλάψει, ή να ξεσπάσει σε μια ώρα που αυτό μπορεί να του φαντάζει αδύνατο, κι αυτό το τελευταίο, ίσως είναι το πιο γλυκό και το πιο ουσιαστικό υλικό μιας φιλίας ζωντανής και ιερής.

Μαρία Σχίζα

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του γίνε…

Η εποχή και η εξοχή συνεχίζεται…

Και σε βρίσκει να αναρωτιέσαι πως έγινε το παιδί μέσα σου μεγάλος, αλλά ο μεγάλος γίνεται κάθε  τόσο παιδί, και ξεκινά απ’ την αρχή να μετρά, όχι βαθμούς πια, αλλά μπάνια και παγωτά, γιατί, κακά τα ψέματα, το μόνο που του έμεινε απ’ τα τετράδιά του, είναι μια σελίδα. Μια σελίδα που λέει ότι το όνομα του Ιουλίου στην αρχαία λατινική προερχόταν από μια λέξη, που η ρίζα της, σημαίνει ουρανός. Θυμάσαι τη γιαγιά στ’ αλώνι, να σιγοτραγουδά τα κάλαντα του θερισμού, και την πολύτιμη ευχή της: Μη γίνεις τίποτα. Μόνο να είσαι. Και να ξέρεις ότι τα χέρια τα έχουμε για να πιάνουμε τούτη τη γη, και, να την κάνουμε να καρπίσει, ν’ ανθίσει. Να παλεύουμε με τα εμπόδια και να τα ξεπερνάμε.

Κι έτσι, καθώς «σβήνει» η μέρα, μ’ αυτή σου την ανάμνηση, σκέφτεσαι ότι το μόνο που βάσταξες να γίνεις σε τούτο τον τόπο, είναι άνθρωπος. Να προχωράς με βήμα σίγουρο και να νιώθεις πως ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν πτηνά του ουρανού, ελεύθερα στο γαλάζιο αέρα, το χέρι σου τα ζωγραφίζει, τα σχεδιάζει. Και τα αφήνει να ταξιδεύουν, ν’ ανακαλύπτουν ορίζοντες κι ύστερα να φτιάχνουν φωλιές και πατρίδες.

Μαρία Σχίζα

Στο ροζ!!!

Η αλλεργία και τα κουνούπια του θέρους κάνουν το σώμα σου ροζ και πιο ροζ και πιο ροζ… Τα ρομαντικά φιλμάκια και τα βιβλία για μάχες υπέρ του έρωτος κάνουν τις σκέψεις σου ροζ, και πιο ροζ, και πιο ροζ… Τα « τριαντάφυλλα στην άμμο», γίνονται πάντα και παντού, όλο και πιο ροζ, και πιο ροζ και πιο ροζ… Για σένα, εκεί θα περιμένουν καινούργιες αρχές… Σε σύννεφα, όλο ροζ, πολύ ροζ… Και φιλιά, που θα κάνουν τα μάγουλα τριανταφυλλί, και την εποχή να μυρίζει τσίχλα φράουλα και βανίλια…!!! Κι αν ακόμα, δε σου μοιάζουν όλα ρόδινα σε τούτη την πλάση, προσπάθησε να σηκωθείς και να φανταστείς πως ισορροπείς σε ροζ παπούτσια…!!!!

Μαρία Σχίζα

ΑΛΗΘΙΝΉ ΙΣΤΟΡΊΑ

Σ'αγαπώ.
Πιο απλά, πιο καθαρά δε γίνεται.
Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Σ'αγαπώ.
Κάθε καλοκαίρι, ύστερα από εκείνο,το πρώτο,
είσαι για μένα το κύμα της θάλασσας.
Κάθε χειμώνα, το φως των αστεριών.
Τόσο κοντά,τόσο μακριά...
Κάθε βλέμμα στον ουρανό,
αναστεναγμος και ευχή
για να είσαι καλά.

Σ'αγαπώ.
Στο λέω κάθε μέρα
και δε στο έχω πει ποτέ.
Γιατί στον κόσμο αυτό,
αν αγαπάς, πεθαίνεις
αν μισείς, ζεις.
Γιατί στον κόσμο αυτό,
αν ήξερες πόσο σ'αγαπώ
ίσως εσύ να με σκότωνες...

Μ.
(Ευχαριστώ την αγαπημένη μου φίλη για τη συμμετοχή)

Ιουλιέτες του Ιουλίου…

Από το παράθυρό σου, βλέπεις εκείνο το δρόμο της γειτονιάς, που, τέτοια εποχή κάθε χρόνο, γεμίζει από παιδιά που τρέχουν κυνηγώντας, μια πάντα ελαφρώς ξεφούσκωτη, μπάλα ποδοσφαίρου. Παιδιά που ξέρουν πως η ζωή, γίνεται τέχνη, γιατί είναι ανάσα, θαύμα, όνειρο. Και που πάνω απ’ όλα ξέρουν πως πάντα πίσω από το 2+2=4 και το λύω-λύεις λύει, κτλ., θα υπάρχει πάντα εκείνο το δειλό, ευάλωτο χαμόγελο, «με σιδεράκια ή χωρίς», όπως λένε. Εκείνο το χαμόγελο που ξεπηδά απ’ τα παλιά βιβλία και τα, vintage πλέον, πικάπ.

Εκείνο που το βλέπουν σ’ όλες τις Ιουλιέτες του Ιουλίου, που περιμένουν κάτω εκεί στην παραλία. Και όχι! Δεν έχουν σκοπό ν’ αργήσουν. Έχουν σκοπό να ζήσουν…!!!

Μαρία Σχίζα