Χαρωπά…

«ΒΑΛΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ θετική ενέργεια!» είπε στην τηλεόραση το τσόκαρο με τις ανταύγειες στο μαλλί. Το είπε κι είχες την αίσθηση ότι –πριν το ξεστομίσει– είχε κολλήσει την τσιχλόφουσκα στο χερούλι της καρέκλας. H ανθυποειδικός, η ανθυποειδήμων, που σπού­δασε νευροψυχιατροψυχολογοψυχανάλυση σε σχολή Χα­λάουας!
«Βάλτε στη ζωή σας θετική ενέργεια! Η θετική ενέρ­γεια βοηθάει να διώξουμε όλα τα προβλήματα που μας απασχολούν»…
Ok, μέσα! Να τη βάλω τη θετική ενέργεια στη ζωή μου. Πού τη βρίσκω όμως; Πού την προμηθεύομαι; Πώς την παραγγέλνω και πώς την παραλαμβάνω; Με κούριερ, με χρέωση πιστωτικής κάρτας, με τηλε-αγορά, μέσω διαδικτύου; Πού την πουλάνε, τη ρημάδα, τέλος πάντων;
Εντάξει, δεν γκρινιάζω και δεν μιζεριάζω. Ποια είμαι εγώ που θα πάω κόντρα σε τόση τσιχλόφουσκα; Ok, θα βάλω θετική ενέργεια. Βλακωδώς, χαζοχαρούμενα, μες στην τρελή χαρά. Ok. Με το ένα, με το δύο, με το τρία. Πάμε, παιδάκια, όλα μαζί! Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ, χα, χα. Μια και είμαι γω παιδί, ξέρω πάντα να γελώ, χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ.
Όπα, πάει η ανεργία, εξανεμίστηκε! Όλοι όσοι ψάχνανε μια δουλίτσα, τώρα τους τις προσφέρουνε δέκα δέκα. Σπάνε τα τηλέφωνά τους. Εταιρείες, επιχειρήσεις, δημόσια, ιδιωτικά, ουρές κάνουν έξω από το δυάρι το υπό­γειο του εργαζόμενου! Σφάζονται στην ποδιά της κοπελίτσας, που το βιογραφικό έχει λειώσει στα χέρια της – και τι μισθοί, μισθάρες! Και να τα επιδόματα, να οι υπερωρίες, να τα εξτρά, τα πριμ, οι άδειες!
Χαρωπά θε να γελάσω δυνατά, χα, χα! Τι συντάξεις είναι αυτές, κορίτσια, τι πακτωλοί χρημάτων! Κροίσοι οι συνταξιούχοι, κολοσσοί, μεγαλοπαράγοντες! Αφού είδα δυο στο καφενείο• ο ένας έλεγε ότι τη σύνταξη του Μαΐου θα τη ρευστοποιήσει για ν’ αγοράσει ένα στόλο τάνκερ. Ο άλλος πάλι έγερνε προς την αγορά μεγάλης ξενοδοχειακής αλυσίδας.
Χαρωπά τα δυο μου γόνατα χτυπώ, χα, χα! Κρατικό νοσοκομείο είναι αυτό ή το ανάκτορο του Μπάκιγχαμ; Σουίτες για κάθε ασφαλισμένο, DVD, τζακούζι και η Σκλεναρίκοβα νυχτερινή αποκλειστική; Άσε που το βλέπω άδειο! Τι έγινε, παιδιά; Γίνανε όλοι καλά, όλοι περδίκια; Είδες η θετική ενέργεια; Θεραπεύει πάσαν νόσον! (Να θεράπευε και πάσαν μαλακίαν!)
Χαρωπά τα δυο μου πόδια τα χτυπώ, χα, χα! Με ξεκουφάνανε τα παιδιά που παίζουν στην αλάνα. Μιλάμε για πολλά παιδιά και για πολλές αλάνες. Κυνηγητό, κρυφτό, κλέφτες κι αστυνόμοι, στρατιωτάκια ακούνητα, αμί­λητα κι αγέλαστα! Φτου ξελευτερία! Μπράβο, κοπέλα μου, πού ήσουνα, τόσα χρόνια, στη ζωή μου!
Χαρωπά τα παλαμάκια μου χτυπώ, χα, χα! Ποιος κρετίνος μίλησε για μοναξιά στις μεγαλουπόλεις; Εδώ μια φορά έβηξα κι έσπευσε όλη η πολυκατοικία. Ένας με τα αντιβηχικά, άλλος με τα φλισκούνια, ο τρίτος με τις εντριβές και το ρετιρέ με τις βεντούζες. Κι αφού με περιέθαλψαν εμένα, άκουσαν κάποιον να φυσάει τη μύτη του στον τέταρτο κι έτρεξαν όλοι συμπούρδουκλοι να παν να τον συνδράμουν!
Κατάλαβες, αγάπη μου; Τα προβλήματα δεν είναι αντι­κειμενικά, υποκειμενικά είναι, στο μυαλό μας, στο κεφάλι μας! Ανεργία, οικονομία, παραοικονομία, παιδεία, μοναξιά, κοινωνικός αποκλεισμός – όλα αποκυήματα της φαντασίας μας! Τους χορηγείς, σε ενέσιμη μορφή, μια θετική ενέργεια κι εξατμίζονται όλα, τα πάντα! H ζωή γίνεται υπέροχη, ροζ με κόκκινες πεταλουδίτσες στο στρίφωμα! Ροζ σαν την τσιχλόφουσκα μιας διπλωματούχου ανταυγειούχου!
Αυτά βλέπω, αυτά ακούω! Γι’ αυτό χαρωπά το κεφαλάκι μου χτυπώ! Χαρωπά πάνω στον τοίχο το κοπανώ!
Χα, χα!
Έλενα Ακρίτα
*Από το βιβλίο της Έλενας Ακρίτα "Χτυποκάρδια στο κρανίο"που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη