Έχεις νιώσει να σε γεμίζουν οι εποχές, μ’ εκείνο το τεράστιο
χαμόγελο των ανθρώπων που βγαίνουν στο λιμάνι να σε καλωσορίσουν;
Το νησί, ή το χωριό, η ιδιαίτερή σου πατρίδα, θα σου θυμίζει
πάντα ότι τίποτα δε χάθηκε από τον πλούτο των παιδιών εκείνων, που χτίσανε τα
όνειρά τους, επειδή είχαν ανάγκη το όνειρο κι όχι την πέτρα. Όταν βλέπεις
αυτούς τους ανθρώπους να γελάνε ή να κλαίνε, να θυμάσαι να τη γλεντάς τη ζωή.
Κι ακόμα, να θυμάσαι, ότι δεν είσαι
μόνος.
Σ’ αγαπώ
πολύ,
«το ‘καθρεφτάκι’
σου.».
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου